Je hebt mannen en je hebt mannen. Het is de verschijning die de mannen uit de laatste categorie onderscheidt van hun medebroeders. De heldere en geïnteresseerde blik, de ferme handdruk, de beide benen op de grond: het is wat de man maakt tot die man. Relatief veel van het soort ontmoet ik wanneer ik werk voor de recherche, ergens in het land. Ze zijn op cursus gestuurd en ze zouden allemaal veel liever de moord en doodslag in het gebied van hun korps oplossen, maar ja, het moet nou eenmaal van de baas. En dan is het helemaal afhankelijk van de trainer die ze tegenover zich vinden of het gebeuren een hel wordt – voor beide partijen- of een feestje. Iets wat daartussen in ligt ben ik bij de mannen nog niet tegengekomen.
De afwezigheid van het genuanceerde grijze gebied vind ik persoonlijk prachtig. Ik mag graag met de mannen in interactie waarbij de confrontaties heftig zijn, de emoties hoog oplopen en dat er in dat spanningsveld zinvolle zaken worden uitgewisseld.
Maar dit terzijde. In de groep van vorige week vrijdag was de sfeer bij mijn binnenkomst al prima. De feestvreugde werd nog meer vergroot toen de mannen een opdracht kregen van de trainer, waarbij ze volop hun fantasie op mij mochten loslaten. Wie is deze vrouw en waarom, zo luidde ongeveer de opdracht waarmee de mannen aan het werk werden gezet. De een schreef een half A viertje, maar er waren erbij die met hun schrijfsels een nieuwe carrière leken te ambiëren. Weg met het bestaan van de doorgewinterde politieman; op naar de wereld van de kunst en literatuur.
De trainer gaf Klaas, een jonge vijftiger in overhemd met opgeslagen mouwen, het blauw van het shirt prettig harmoniërend met het beginnende grijs aan de slapen, het woord. Klaas schoof zijn blaadje met een ferme zwaai van de tafel en ging er voorover zitten, voor de volle honderd procent op mij gericht. ‘Jij bent ‘n vrouw die ik op de camping zou willen ontmoeten’, aldus Klaas, en daarna zouden we ,geloof ik, nog allemaal diepzinnige gesprekken gaan voeren omgeven met een aantal glazen wijn en waxinelichtjes en sterrennachten voor de tent.
Geloof ik, want ik kon Klaas niet meer goed verstaan omdat er in de groep een homerisch gelach was uitgebroken nadat Klaas zijn diep gewortelde wens om met mij voor de tent te zitten publiekelijk had kenbaar gemaakt. Het maakte Klaas en mij niks uit. Wij begrepen elkaar. Ik was diep geroerd door zijn uitnodiging om op het klapstoeltje te mogen zitten en Klaas zag dat het goed was. Onder die groep mannen die mannen van andere mannen onderscheidt heb je dan ook weer een boven categorie. En daartoe behoort Klaas, zeker weten.
Lidwien Feld
