Veel lichtjes, veel muziek, maar vooral heel veel sport. In het hart van Alkmaar vond woensdagavond de Alkmaar City Run by Night plaats. Onder de deelnemers waren veel fanatieke lopers, maar ook mensen die voor het eerst de uitdaging aangingen - zoals deze verslaggever van Streekstad Centraal. Oh ja, ik sta rechts op de foto hierboven.
En ik sta natuurlijk aan de start van mijn allereerste Alkmaar City Run by Night. En niet zomaar een rondje, tuurlijk niet – ik ging meteen voor de 10 kilometer. Nu ik er eenmaal sta wel een tikkie spannend. Het is toch een afstand die ik helemaal niet vaak heb gelopen tijdens het trainen. Maar aan de andere kant: waarom niet? Gewoon gaan. Ik heb er zin in.
Ik hoef het gelukkig niet alleen te doen, in de deelnemersmassa kan ik - als dat nodig blijkt - terugvallen op vriendin Floor. En gedeelde spanning is halve spanning nietwaar? Maar vanaf het moment dat we richting het Canadaplein lopen voor de start voelt het als een feestje. Overal staan mensen in een sportoutfit, er klinkt harde muziek, en er was zelfs een photobooth waar je een foto kunt maken voor de start
Die start is uiteraard weer in de Molenbuurt want daar is meer ruimte. We treffen er duidelijke vakken, genoeg plek om te bewegen, en niet dat opgepropte gedoe van eerdere jaren. Tenminste, zo hoor ik van anderen. Dan is het opeens tien over tien: tijd voor de tien kilometer! Mijn hart klopt in mijn keel, de zenuwen gieren door mijn lijf, maar eenmaal onderweg is het één en al energie en stiekem ook een beetje plezier.(tekst gaat door onder de foto).
Het was een drukte van belang op het Canadaplein, lopers van de 5 kilometer kwamen al weer binnen terwijl de 10 kilometerlopers nog moesten beginnen (foto: Streekstad Centraal).Vanaf het eerste moment voel ik ook de sfeer. Overal langs de route staan mensen te klappen, te juichen en te schreeuwen. Als je tussen al die opzwepende herrie door je eigen naam ook nog hoort, ga je toch net een tandje harder rennen. De eerste kilometers vliegen dan ook voorbij. Ik voel me sterk en heb een goed tempo te pakken, ik ging misschien zelfs een tikkeltje té hard. We halen zelfs flink wat andere lopers in. Later hoor ik van bekenden zelfs: "We probeerden jullie ergens halverwege te spotten, maar jullie waren niet bij te houden!" Dat is natuurlijk lekker om te horen.
Na een kilometer of zes, misschien zeven, begint het dan toch wat zwaarder te worden. We lopen door rustigere wijken waar bijna niemand staat. Geen muziek, geen publiek, alleen je eigen ademhaling en af en toe iemand naast je die er net als jij eigenlijk doorheen zit. Ik heb mijn eigen muziek op mijn oortjes, maar zelfs dat helpt niet meer. En dan hoor ik een andere loper hijgen: "Nu moet het op karakter." En dat was precies hoe het voelt. Stoppen is zeker geen optie. Mijn benen zijn moe, maar mijn hoofd denkt: dit gaan we gewoon afmaken (tekst gaat door onder de foto).
In de verte lijkt de finish al in zicht, maar niets is minder waar, de finish ligt een paar honderd meter verderop pas (foto: Marco Schilpp)Het laatste deel van de route gaat door De Laat en uiteindelijk de Langestraat. Mijn Strava - de app die mijn tempo en afstand bijhoudt - geeft al aan dat ik de 10 kilometer heb gehaald, maar er is nog geen finish te bekennen. In de verte staan twee grote zwarte bogen. Even denk ik: dit is het. Maar dichterbij gekomen blijkt het slechts reclame van een sponsor. Au. Een geestelijke tik om de oren. Maar niet heel veel later, iets verderop, verschijnt dan toch de echte finishlijn.
De vriendin met wie ik dit doe weet dat er bij de finish foto's gemaakt worden, dus speciaal voor die foto rennen we extra blij en met een grote glimlach en juichend de finish over. Kapot en bezweet, maar super trots zijn we. Ik krijg een medaille om mijn nek en een flesje drinken in mijn handen gedrukt. Daar sta ik dan - 10 kilometer verder, en een mooie ervaring rijker. Het doel om onder de 1 uur en 13 minuten te rennen is gehaald, met drie minuten ruimte. En volgend jaar? Dan sta ik er weer.
