De verwoestende aardbeving die Marokko vorige maand trof liet diepe sporen na. In Marokko, maar zeker ook in Alkmaar, een stad waar veel mensen directe banden hebben met het rampgebied. Maar behalve veel verdriet is er ook veel actiebereidheid. Streekstad Centraal sprak met Bochra Krim, een onderneemster uit Alkmaar die vorige week terugkeerde van een vierde bezoek aan het getroffen gebied: "En ik ga zeker weer terug. Een vijfde keer, een zesde... De nood is hoog en de kou komt eraan."
Bochra schetst een beeld van een gebied dat veerkrachtig is. De schade is enorm, mensen durven hun huizen niet meer in. Dorpsbewoners die bijna de hele dag slapen, soms kort half wakker worden, angstig: ze zijn in shock, in paniek. Tegelijk is het er overweldigend mooi en zijn de mensen er overweldigend dankbaar. "Ik kwam daar om hulp te bieden, maar ik ontdekte: zij hebben ook iets voor ons, iets waar wíj van kunnen leren." Dat maakte de tochten die Bochra in de bergen ten zuiden van Marrakesh extra bijzonder. "Deze mensen doen er echt álles voor, het volk strijdt." (tekst gaat door onder de foto)
Bochra (uiterst rechts) ging over moeilijk begaanbare wegen de bergen in om hulp te brengen. (foto: aangeleverd)Maandagavond sprak oud-raadslid Mohamed Nabih de Alkmaarse politiek toe in de raadsvergadering. Net als Bochra Krim is hij zeer betrokken bij wat er in Marokko is gebeurd. Hij bracht onder de aandacht dat juist Alkmaar een bijzondere band met deze regio heeft, want de Alkmaarse Marokkaanse gemeenschap is grotendeels uit dit deel van Marokko afkomstig: "Hoe zuidelijker, hoe meer familie", zei Nabih daarover. De betrokkenheid is in Alkmaar daardoor extra groot. "Het leeft, er is heel veel ingezameld", weet ook Bochra. Zijzelf komt uit Casablanca, maar ook zij voelt de verbondenheid met het rampgebied.
"Ik ben er vier keer heengegaan, de eerste keer kort na de aardbeving", vertelt Bochra in gesprek met Streekstad Centraal. "Mensen zeiden: het hoeft niet, iedereen is al geholpen. Maar er zijn verborgen dorpen, waar nog niemand is geweest." Het berggebied is moeilijk toegankelijk, de bergen zijn hoog, de dalen smal. Bochra beschrijft een landschap van indrukwekkende kloven, uitgesneden door bochtige riviertjes, met droge hellingen en huizen die deels in de rotsen zijn gebouwd. Die huizen zijn nu vaak verlaten, uit angst voor nieuwe bevingen. Het is moeilijk om de mensen die hulp nodig hebben te vinden. (tekst gaat door onder de foto)
De verwoesting is groot. (foto: aangeleverd)"De wegen zijn steeds beter begaanbaar", vertelt Bochra. "Daar wordt heel hard aan gewerkt, dat is heel indrukwekkend. Marokko doet echt zijn best om te helpen. Voor kinderen zijn er zelfs springkussens geregeld. Zoiets hebben ze vaak nog nooit gezien, maar nu, door de hulp, is het er." Er is veel goeds, tegelijk veel verdriet.
Die twee gaan samen, ook in de verhalen van Bochra. Hoe water voor aardverschuivingen zorgt, tegelijk dorre valleien laat opbloeien. "Het bronwater smaakt heerlijk. Op plekken waar soms eerst geen water was." Het stemt nederig. Voor veel van de bergbewoners is het geloof een belangrijke troost. "We reden 's avonds weg en hoorden kinderen bidden, samen, dat geluid droeg ver. Dat was echt heel bijzonder. Het ontroerde me." (tekst gaat door onder de foto)
Mensen in het getroffen gebied durven niet meer terug hun huizen in. (foto: aangeleverd)Langs de wegen het bergland in zag Bochra groepjes kinderen staan. "Hun ouders hebben tegen ze gezegd: ga naar de weg, vraag om hulp. De kinderen brachten ons dan naar de rest van het dorp toe." Met een klein team trok Bochra herhaaldelijk vanuit Marrakesh de bergen in, tochten die vele uren in beslag konden nemen. "Als Google zegt dat het twee uur rijden is... Reken daar dan maar wat uren bovenop."
En dat terwijl er echt soms haast is. Als Bochra iemand spreekt die om artsen vraagt, om medische hulp, dan wil ze die hulp zo snel mogelijk ter plaatse kunnen krijgen, hoe moeilijk dat ook is. Ze vertelt over angstige tochten door het bergland, maar vooral ook over de indrukwekkende actiebereidheid. Iedereen wil helpen en iedereen die geholpen wordt is dankbaar. "Alles wordt gedeeld. En wij worden er als gasten ontvangen, met Marokkaanse muntthee, hapjes, noten - dat is zo bijzonder om te ervaren." (tekst gaat door onder de foto)
De ritten door de bergen zijn niet zonder gevaar, maar aan de wegen wordt wel gewerkt. (foto: aangeleverd)De dankbaarheid, hoe mensen alles delen, dat heeft op Bochra de grootste indruk gemaakt. "Ik ben er als een ander mens van terug gekomen. Waar maken wij ons hier in Nederland allemaal druk om... Die mensen daar, ze leven heel anders dan wij. Heel 'zen'. Daar kunnen wij allemaal iets van leren", vertelt Bochra. "Dit zou ieder mens eens moeten doen."
