De Molen van Piet staat weer strak in de verf, maar wind en bomen blijven een punt van zorg

De Molen van Piet op het Bolwerk van Alkmaar staat al sinds eind juni in de steigers. De hele buitenkant wordt geschilderd en dat is niet zomaar even gedaan. Cees Piet en zijn gezin hebben nog een paar weken steigers en werklui om zich heen, maar de molenaar lijkt wat reuring wel leuk te vinden. Toch ziet de molenaar ook de dreiging van wind en bomen. "Je kan stukken uit de muur pakken."

Molenaar Cees ontvangt Alkmaar Centraal hartelijk op de buitenplaats van Molen De Groot  want zo heet de molen officieel, al zeggen Alkmaarders dus meestal 'molen van Piet'. Boven ons werken twee schilders aan groot onderhoud dat normaal om de vijf jaar wordt gedaan. Eentje schildert een wiek vanaf een hoogwerker. Duidelijk geen last van hoogtevrees. Eigenlijk had het schilderwerk twee jaar terug moeten gebeuren. "Het is uitgesteld omdat het voegwerk eerst in twee fases heeft plaatsgevonden. Ze hebben boven de stelling gedaan en een jaar later is het onderste gedeelte aangepakt." (tekst gaat door onder de foto)



Op het rond 10 meter hoge dek treffen we schilder Kevin. Hij is net klaar met een kozijn en verwijdert voorzichtig de schilderstape. Of deze opdracht bijzonder is voor hem: "Nee, ik doe het wekelijks. Ik doe zo'n 24 molens per jaar", grapt hij. "Nee nee nee, het is zéker een bijzondere klus. Normaal doen we heel veel appartementencomplexen en dat soort dingen. Dit zijn wel de pareltjes hoor." Dat hij soms extra tijd kwijt is aan decoratieve elementen op het hout neemt hij voor lief. (tekst gaat door onder de foto)



Wel baalden hij en zijn collega flink van onverwachtse regenbuien. Hij kijkt naar de lage reling rondom, die er nu weer mooi uitziet. "Aahhh! En dan heb je het nét gedaan. Ach, jonge, en dan moet je wachten tot het droog is en het weer helemaal schuren. Dat is frustrerend ja. En dat twee keer. Die reling is me een wérk geweest!"

Naast regen zorgde stevige wind, zeker tijdens storm Poly, voor vertraging. En soms bleek herstelwerk nodig. "Dan moet de timmerman erbij komen, want dan lopen ze tegen houtrot aan, en dan is de vraag 'hoe mag dat gerestaureerd worden'. Het is niet zo simpel", vertelt molenaar Cees. Niets mag zomaar even; de Molen van Piet is immers een rijksmonument. (tekst gaat verder onder de foto)



Een groot deel van het dek is vorig jaar vervangen met Douglas-hout, van de bovenkant onbewerkt en ruw. Cees Piet is blij met deze gulden middenweg tussen de soms conflicterende monumenten- en milieuvoorschriften. "Het hout werd vroeger met carboleum en een klein beetje koolteer behandeld, maar dat mag natuurlijk niet meer. Ja, giftig. Maar het was een fantastisch middel en er is eigenlijk geen goed alternatief." Moderne middelen slijten sneller en dan droogt het hout uit, waardoor algen juist makkelijker hechten. "Nou, ik heb al diverse keren op mijn rug gelegen, en dan moet ik oppassen dat ik niet op zo'n metalen oog val." Hij wijst naar een van de stalen ogen, waaraan hij kabels kan haken. Blijkbaar maakt de reling waar je zo overheen kan kukelen geen indruk op de molenaar.

Cees trakteert ons daarna op een zeer uitgebreide rondleiding. Hij kent zijn molen door en door en kan er boeiend over vertellen. Achter hem aan klauteren we via smalle, steile trappen, helemaal naar boven en weer terug. Onderweg beantwoordt hij al onze vragen. Ook over de schade die de bomen om hem heen veroorzaken, doordat de wind ongelijkmatig op het wiekenkruis komt. (tekst gaat door onder de foto)



De bomen aan de zuidwestzijde zijn flink gesnoeid, maar volgens Cees nog altijd veel te hoog. Wat dat betreft hielp storm Poly een handje, beaamt hij. Veel takken braken af en één boom moest achteraf worden verwijderd. "Maar de wind komt ook wel uit het noorden. Eerder hadden we wekenlang noordenwind. En wat mensen zich niet realiseren is dat bij een zuidwestenwind de hoge bomen aan de noordoostzijde voor turbulentie zorgen."

Hoe hoger we klimmen, hoe duidelijker de gevolgen van het 'dansen' van de kap tijdens stevige wind. "Ik noem het dansen. De kap staat los en bij harde wind kan hij flink bewegen. Ook het wiekenkruis is vrij. De as ligt los op een bronzen plaat en een blok hout." Hier en daar liggen stukjes baksteen en voegwerk op de grond. "Je kan stukken uit de muur pakken. Het schilfert er gewoon af." Cees kan de kap verankeren, maar dat levert weer andere spanningen op in de constructie. (tekst gaat door onder de foto)



Cees kan er niks tegen doen. Het is aan de gemeente. Daar heeft hij naar eigen zeggen een goede relatie mee, en hij is blij met betrokken politici als John van der Rhee en Ruud van Lier, die zelf molenaarszoon is. "Ik heb wel eens kritiek op de gemeente, maar ze hebben altijd geld voor de molen. En ik kan wel baldadig doen en zeggen 'ik heb het al jaren geroepen dat die bomen gesnoeid moeten worden', maar daar bereik ik niks mee. Ik ben blij met raadsleden die zich willen inzetten." Maar halfbakken oplossingen volstaan dus niet meer. Er moet een stevig snoeiplan komen, nu is iedere storm weer spannend.

Na meer dan anderhalf uur nemen bedanken we molenaar Cees Piet voor zijn tijd en enthousiasme en nemen we afscheid. De stemming is goed, maar toch zit dat idee van die stukjes baksteen nog in ons achterhoofd. Wie weet dat dit artikel een steentje bijdraagt aan de politieke discussie over de strijd die de Molen van Piet levert tegen bomen en storm.