Tamara Hermans is net als heel veel mensen op zoek naar een woning. Met het verschil dat zij over een paar maanden dakloos wordt, als ze niet slaagt. De 40-jarige Tamara woont met haar twee kinderen permanent op Het Caendorp in Heiloo, maar het bungalowpark wordt na de zomer gesloopt voor een nieuwe woonwijk. "Zuur dat ik zonder woning kom te zitten, omdat hier woningen worden gebouwd."
Tamara zoekt onder andere via sociale media woonruimte. Ze laat daarbij weten dat ze geen urgentieverklaring heeft gekregen, ondanks de immer stijgende nood. "Twee jaar geleden toen ik scheidde heb ik met mijn toenmalige man afspraken gemaakt over co-ouderschap. Ik heb het idee dat ik daarom nu niet urgent genoeg ben", zegt Tamara tegen mediapartner NH Nieuws
Gemeente Heiloo nam aanvankelijk haar urgentieaanvraag niet in behandeling. "Toen is mij verteld dat de kinderen bij hun vader konden gaan wonen en ik in mijn auto kon gaan slapen", vertelt Tamara. Gelukkig trof ze bij een latere poging iemand die aardig was en behulpzaam. Deze ambtenaar gaf een urgentieadvies door aan de onafhankelijke commissie die er uiteindelijk over gaat, met name omdat Tamara jonge kinderen heeft. "Maar helaas toch afgewezen."
Toen ze een oproep plaatste op sociale media kreeg ze veel respons. "Het bericht is zó ontzettend veel gedeeld, ook door allemaal mensen die ik niet ken. Dat ontroerde me wel een beetje. Ik heb ook héél veel reacties gekregen, echt mooie reacties". Maar helaas tot nu toe nog zonder resultaat.
De gemeente laat NH Nieuws weten dat urgentieverklaringen spaarzaam worden verleend: "Helaas is het zo dat we met enige regelmaat inwoners moeten teleurstellen. Het is moeilijk om urgentie toegekend te krijgen vanwege de strenge regels. Deze urgentieregels zijn regionaal vastgesteld. In het geval van betrokkene voldeed zij niet aan de gestelde criteria."
Gezien de woningnood is het begrijpelijk dat de wooncommissie zeer zuinig is met verklaringen, maar bij Tamara en haar kids zou je toch onderhand wel van urgentie kunnen spreken. En dat merkt ze ook aan zichzelf en haar kinderen. "Ik heb hier heel veel stress van. En de kinderen hebben hier heel veel stress van. Ik merk het aan hun gedrag, en dat ze over bepaalde dingen niet willen praten. En dat ze heel veel vragen stellen". Vragen waar ze niet echt antwoorden op heeft.
