De vader, moeder en het zusje van de omgekomen Ilayda de Hond (15) richtten zich donderdag in de rechtszaal met brieven tot Rutger H.. Sinds hij het Waardse meisje tweeënhalf jaar aanreed, is het gezin gebroken. "Omdat jij het zo nodig vond om het gaspedaal in te drukken, omdat jij met je vriendjes hard moest rijden. Voor de fun? Voor de kick?"
Dat zei Ilayda's moeder vandaag in de rechtszaal. Ze zat met haar man en dochter de hele zitting schuin achter verdachte H. In hun woorden zat verdriet en woede: hun dochter en zusje, een 'stoere meid, een luisterend oor voor al haar vrienden', kwam na de avond van 19 juni niet meer thuis.
"Ik ben een krachtige vrouw, geen slachtoffer, maar door jou ben ik slachtoffer geworden. Door jou ga ik al tweeënhalf jaar dood van binnen", begint de moeder van Ilayda. Het gezin hoorde pas de volgende morgen, na een nacht vol onzekerheid, dat hun dochter betrokken was geraakt bij het dodelijke ongeluk.
Donderdag werd bekend dat Rutger H. met nog twee vrienden over de Westtangent reed: met zo'n honderd kilometer per uur afrijdend op het rode stoplicht remt hij af. Dan springt het licht naar eigen zeggen op groen. "Ik gaf gas bij en ineens zag ik iets in mijn ooghoek. Ik remde, maar het was al te laat." Tekst loopt door
Ilayda is dan net bij de McDonalds geweest, op de fiets gestapt en steekt op haar fiets het kruispunt over. Ze zou eerder die avond nog 'tot zo' hebben gezegd tegen haar moeder, maar haalt de overkant van de weg niet: ze wordt aangereden door de Porsche Cayenne van H. en belandt 46 meter verderop. Ze is op slag dood.
"Waarom heb je haar op de koude grond laten liggen?", vraagt het zusje van Ilayda, toen net veertien jaar, tijdens de zitting aan de verdachte. "Als je echt spijt had, zou je niet liegen over je snelheid, of je auto kort na het ongeluk terugvragen. Nu moet ik verder zonder mijn grote zus, mijn beste vriendin. Ik keek op naar haar. Maar nu hebben mijn toekomstige kinderen geen tante."
Ilayda's moeder omschrijft haar als 'slim, gevat in haar woorden, intelligent en knap'. Ze was trots op haar gespierde lichaam, reed paard: een stoere meid die wist van aanpakken. Op de gedenksteen langs de Westtangent staan twee hoefijzers. "Ze wilde graag donor worden en zei: als ik ooit doodga, mogen ze zelfs m'n ogen hebben."
Na het ongeluk zat hun meisje onder de schaafwonden, vertelt de familie. Door de harde klap waren al haar botten gebroken. "Die botjes heb ik geteld toen ze geboren werd. Ik wilde m'n dochter opvoeden tot een mooi individu, maar heb haar die dag moeten identificeren in het morturarium."
Harde snikken van Rutger H. doorbreken de stilte na de voorgelezen zinnen. De verdachte oogt zeer geraakt. Betuigt ook spijt. Maar de woede van de familie zit na al die tijd nog heel diep. "Wij waren een prachtig gezin, maar zijn nu kapot. Leeg. Ik hoop dat je oogcontact hebt gehad met mijn Ilayda en dat het niet van je netvlies gaat. Dat je elke keer als je kijkt naar je eigen kinderen Ilayda ziet", aldus haar moeder. En dan neemt Ilayda's vader als laatste van het gezin het woord.
Eerst richt hij zich tot de rechtbank: "Wij zijn dankbaar dat jullie Ilayda bij haar naam noemen. Ze is geen slachtoffer, ze is Ilayda." En dan gaat zijn blik naar H. Hij zal nooit vergeten hoe zijn leven die ochtend in juni voorgoed veranderde, hoe hij op het politiebureau het slechte nieuws kreeg en toen naar de school van zijn jongste dochter moest rijden om haar zusje te vertellen dat Ilayda dood is.
"Dat onze dochter niet meer leeft, komt door een bewuste keus: niet om iemand dood te rijden, dat is geen keus, wel om veel harder te rijden dan veilig is. De keus om te appen tijden het rijden. De bewuste keus om afgeleid te zijn in een auto die als wapen kan worden gebruikt." De vader van het Waardse meisje hoopt dat Rutger H. zich realiseert wat hij heeft gedaan. "Over twee weken is het Kerst. Die van ons zal nooit meer hetzelfde zijn." Tot slot richt hij zich tot zijn overleden dochter. "Maar lieve Ilayda: papa, mama en je zus houden van je. Tot in de eeuwigheid."
