In tegenstelling tot bijvoorbeeld Groot Brittannie en Frankrijk kent Nederland geen districtenstelsel waar per regio om een zetel gestreden wordt. Eigenlijk kiezen we in Nederland zelfs helemaal geen volksvertegenwoordigers. We kiezen door politieke partijen geselecteerde 'specialisten' die op het ticket van een landelijke lijstrekker de kamer in komen. Zo mag Jeroen Recourt van de PvdA dan in Haarlem wonen, hij zit in de eerste plaats in de kamer omdat hij volgens zijn partij een uitstekend jurist is. Hetzelfde geldt voor de Noord Hollandse kandidaten van CDA, D66, SP. Vijf, zes keer per jaar vertonen ze goedbedoeld hun gezicht in de regio tijdens een ledenvergadering of werkbezoek, maar het grootste deel van de tijd werken kamerleden in Den Haag waar ze druk in gesprek zijn met 'deskundigen' en elkaar.

Waarom doen we dat niet anders? Omgerekend is de regio Alkmaar goed voor een dikke Haagse kamerzetel. Wat zou het mooi zijn als vijf, zes kandidaten uit onze regio tegen elkaar in het strijdperk treden in een poging deze zetel te veroveren. Stel je voor, Jan Willem de Boer versus Victor Kloos, lijkt me een pracht van een wedstrijd! Debatten in cafe's, de lokale media. Samen met vrijwilligers van deur tot deur, folders uitdelen, handen drukken, met als belangrijke inzet: wie heeft het beste verhaal voor onze stad en kan dat verhaal het beste vertellen in Den Haag? Natuurlijk hoop ik ook dan dat een kandidaat van mijn eigen partij wint. Maar zo niet, dan weet ik wel wie de komende jaren mijn aanspreekpunt is in Den Haag. En als ons aanspreekpunt niks voor elkaar bokst, dan kiezen we over vier jaar een ander.

In Groot Brittannie en Frankrijk kunnen ministers die niet herkozen worden in hun eigen kiesdistrict per direct opstappen. Ingerukt mars! En terecht. Want ook al ben je nog zo'n excellent jurist, econoom of kundig bestuurder, een politicus moet in de allereerste plaats volksvertegenwoordiger zijn.

Gert-Jan Leerink