Ik doe wel eens pogingen, maar het lukt eigenlijk nooit. Bijvoorbeeld een taart maken zoals Abel dat op zondagmorgen na Villa Achterwerk doet. Het ziet er super eenvoudig uit. Met een luchtig deegbeslag -gewoon eiwitten en suiker door elkaar kloppen- en een bovenlaag van glazuur - simpelweg tot een dunne handzame plak rollen-, is het resultaat dat uit mijn keukenprinsessenhanden vloeit een dikke pannenkoek met een smurfmutsje.
Of zoiets als de vloer perfect in de was zetten. Ik neem me voor om alle meubilair eerst te verwijderen en de wax ruim baan te geven. Maar halverwege bedenk ik dat niemand ooit onder het vloerkleed kijkt en dat de keren dat ik zelf onder de bank de knikkers moest opvissen al lang voorbij is. Niemand, op een enkele vriend na. Die laat nog wel eens met een glaasje op de borrelnootjes uit zijn hand vallen en gaat dan toch- vanuit een onbewust besef dat hij wat in zijn mond wilde steken of uit geconditioneerde beleefdheid - op zoek naar het gevallen nootje. Maar in zijn benevelde toestand zal de staat van het onderhoud van mijn houten vloer hem een vette worst zijn.
Te rissig, zegt de man des huizes. Ik weet niet waar hij dat woord heeft opgedoken, maar heb een sterk vermoeden richting zijn moeder c.q. mijn schoonmoeder die een fulltime baan maakte van haar huishouden en die ik er sterk van verdenk dat ze nog steeds met de vinger langs de plint gaat als de huishoudelijke hulp is vertrokken. En hoewel ik zelf enorm geniet van een glanzende ruit, is dit streven naar perfectionisme mij wezensvreemd. Als het er ongeveer maar fris en gezellig uitziet, dat is mijn motto.
Ik haal Imca Marina en Marte R?ling ook altijd door elkaar. Ik leef wat te vluchtig, denk ik. Daar had eigenlijk moeten staan: ik lees wat te vluchtig. Maar het tweede is misschien wel oorzaak van het eerste. Ongeveer. Dat is wel een woord dat bij mij hoort. Ik lees dwars door een boek heen en neem dientengevolge voor een week minimaal vier boeken mee van de bibliotheek waarvan ik na afloop ongeveer weet hoe het verhaal verliep. De jongste dochter doet precies hetzelfde en dat is een prettige bijkomstigheid voor haar studie waar je geacht wordt minimaal vijf boeken per week tot je te nemen. Met de middelste ligt het allemaal heel anders. Die bestudeert echt de tekst. Leest nauwgezet zin voor zin. En maakt dus ook verreweg de beste ovenschotels, fraai gedecoreerde appelbaksels en trakteert het gezin op een kerstmenu van een niveau dat in de twintig jaar daarvoor nimmer werd gehaald. Ze leest de recepten nauwgezet en doet dan vervolgens ook wat er staat.
Zo heeft ieder zijn, en in dit geval, haar kwaliteiten. Ik red het goed met ongeveer. In trainingen zie ik mensen worstelen met doelen a la de appeltaart van patisserie A.J.de Boer. Het heilige nee moeten kunnen zeggen tegen je collega’s, die je eigenlijk heel aardig vindt en waar je graag betekenis voor wilt hebben. Weigeren om nog verder waardevol gedachtengoed in te brengen op je werk, omdat je zelf altijd degene bent die dat briljante plan dan ook ten uitvoering moet brengen. Slank zijn binnen twee weken. Ik knik en bid graag mee. Maar zelf hou ik het bij ongeveer. Een stuk relaxter.
Lidwien Feld
