Hoe een diepgeworteld jeugdtrauma tot de zomertrend van 2012 verwordt. Althans, dat verwacht ik. Het zit namelijk zo. Ook als de thermosstaat in de auto’s morgens acht graden aangeeft; mij zal je vanaf het begin van de lente met blote benen achter het stuur vinden. Ik geloof in de gaten in het wolkendek. De zon is er altijd, alleen niet steeds even zichtbaar. Of voelbaar. Zo rondom zeven uur is het inderdaad een beetje frisjes om het rokje. Maar de auto heeft verwarming en met 21 graden Celsius heb ik niks te klagen. Het mooiste scenario is als de zon boven het Ijsselmeer opkomt en de nevels oplossen in het niets. Dat is niet altijd het geval en dan treed plan B in werking. Ik stel mijn hoop op de indeling van het land zoals dat door de weermannen wordt aangegeven. ‘In het noorden van het land zal de zon zich laten zien; in de overige provincies blijft het bewolkt en valt hier en daar een bui’.
Als ik Zurich in zicht heb, weet ik waar ik aan toe ben. Helaas. Het blijft koud. Het blijft vochtig. Ik zal met bibberende knieën de wagen straks verlaten en verkleumd aankomen op de plek van bestemming. Eenmaal binnen is dat koudefront leed snel over. Ik kan weer net doen of het bijna zomer is en met bloemetjes of stippeltjes outfit deze suggestie versterken. Want toegegeven; het is natuurlijk een Sisyphus strijd die ik met de natuur aanga. Op een tropisch Pinksterweekend na is het f* koud. Noordwesterwind, regenbuien of zware grijze luchten teisteren mijn vel.
Maar mijn besluit staat vast. Gedurende mijn jonge jaren gingen steevast met Pasen de rock en roll kousen met jarretelletje de kast in en kregen we de witte kniekousen aan. Een verademing. De clipjes van het onding gingen om de haverklap stuk, waardoor de kous vaak met nog maar een clipje aan mijn been hing. Geen denken aan dat ik durfde hard te lopen of vrijelijk te fietsen. Angstvallig strompelde ik huiswaarts waar een veiligheidsspeld tegen je bil bescherming moest bieden tegen de afzakkende hippe rock en roll kous. Ideetje van een modebewuste moeder. Tja. Het kinderleed leverde in ieder geval het besluit op om zo gauw het kon, niets meer aan het been te trekken. Nou ja, op een dikke sok in een zomerlaars na. Niemand die het ziet en het helpt tegen het om de hoek liggende gevaar van een blaasontsteking.
Ik zag het licht op de eerste etage van de Amerikaanse winkel in de Amsterdamse binnenstad. Charmante strakke korte broekjes, wel of niet met een kantje, hingen vrolijk in de rekken op kleur en lengte. De hele korte vielen natuurlijk meteen af, maar de shorts die bijna tot op de knie vielen voldeden perfect aan mijn behoefte aan lokale warmte. En de mogelijkheid tot het hangen aan het klimrek. Of het maken van een radslag. Indien van toepassing. Maar daar ging het uiteindelijk niet om. Hier werd mij de mogelijkheid geboden om het blote benen offensief op een comfortabeler manier voort te zetten.
Totdat ik de prijs zag. Vijfenveertig euro voor zo’n simpel broekje. Nee ,dan liever een veiligheidsspeld in je bil te prikken in plaats van meer dan honderd gulden voor een kwart legging neer te leggen. En dat is wat ik toen bedacht. Dit ga ik doen. Een trend in A. neerzetten. Afgeknipte leggings tot boven de knie. Let maar op. Een zomerhit die begint aan de Hollandse kust, optrekt naar het noorden en dan binnen afzienbare tijd het ganse land zal veroveren. Mark my words.
Lidwien Feld
