Zelf denk ik dat een beetje dommigheid het leven er een stuk prettiger op maakt. Dat je niet precies weet wie, hoe ,wat en waar, maar dat je het allemaal wel ongeveer kunt duiden. De kinderen zitten ergens in het buitenland, je weet het land en soms ook de stad en je weet ook wat ze daar doen, ongeveer, en ergens aan het eind van de week komen ze weer naar huis, volgens jou, ergens aan het begin van de middag of zo.
Ik heb ook al nooit bijgehouden wat die kinderen allemaal leerden op die verschillende leerinstituten. Huiswerk? Ja, ik financierde met liefde de aankoop van hun favoriete agenda’s, maar welke taken hun te wachten stonden? Daar bemoeide ik me niet mee. Of het moest zijn dat ze begonnen te zuchten onder het regime van de ambitieuze docenten; dan stond ik klaar om met ze mee te mopperen en klagen over hun zware leven. Om ze vervolgens te wijzen op het feit dat het in het verdere leven niet zal gaan om de inhoud maar om het leuke jurkje, om je haar in topconditie te hebben en een kek hakje. Op een of andere manier was dat meer dan voldoende om de dochters weer op het rechte pad van de studie te krijgen omdat ze een moeder hadden ‘die ongelooflijk stom was’.
En ze hebben gelijk. Er zijn nog wel mensen in mijn omgeving die denken dat mijn onwetendheid gebaseerd is op ongelukkige toevalstreffers, maar die groep neemt in rap tempo af. En met name de familieleden doorzien mijn onbekwaamheid in steeds scherpere vorm. Ze hadden het mij toch al verteld, waarom heb ik dat nu niet onthouden? Ja, ik zie wel dat je vier boeken in een week tijd leest, maar weet je dan ook nog waar het eerste boek overging? Die film heb je toch al eens eerder gehuurd? Kijk lieverd, als je op je Outlook programma klikt op Contactpersonen moet je even met de muis het hierheen verslepen. Zoiets zei hij toch net terwijl hij de nieuwe computer voor me aan het installeren is? Ja, de man des huizes heeft het er maar druk mee.
Kijk, dat is dus het grote voordeel. De zorgzame samenleving op micro niveau. Ik weet niet precies hoe ik muziek download op mijn I pod, dus neemt de middelste dochter die taak voor haar rekening. De oudste dochter begeleidt mijn Facebook avonturen. Werkt de profielfoto bij die als enige de confronterende drempeltoets heeft doorstaan ( nee, te dikke armen, nee, je loenst, nee, mam, een beetje decolleté is wel leuk maar dit..) en legt me uit waarom er vervolgens allemaal foto’s van anderen met mij op mijn pagina verschijnen waarin ik gewoon wel alles toon wat eerder onder grote afkeur werd verworpen.
En ik weet dus al helemaal niet hoe je een computer na aanschaf het gewoon laat doen. Ik weet wel dat ik een leuk, handzaam rood dingetje wil hebben en een beetje lichtgewicht zodat ik ‘m met gemak in de handtas kan stoppen. Eigenlijk begrijp ik niet waarom zo’n laptopje niet gewoon gebruiksklaar is bij aankoop. Waarschijnlijk verzet ik me daarom, -natuurlijk op een onbewust niveau-, tegen het leren van het installatieproces. Toch?
Lidwien Feld
