Hoe erg kan het worden? Ik vergeet altijd alles. Nou ja alles. De grote lijn hou ik behoorlijk goed bij. De dagen van de week, de werkzaamheden die ik geacht word uit te voeren en de verjaardagen van de kinderen. Maar die van de man des huizes was ik afgelopen jaar bijvoorbeeld glad vergeten. En zulke missers maak je, ook bij een gelukkig huwelijk, niet zo maar goed. Naast de bres die dat sloeg in mijn spaarrekening - niks is me voor jou teveel schat-, leverde me het de hoon op van vrienden en familie en een krediet om allerlei zaken van mij gedaan te krijgen omdat ik nu eenmaal zo stom was die verjaardag te vergeten. Schat, haal jij even koffie op (’s morgens op bed in het weekend), lieverd, kook jij vanavond ( elk moment dat ik thuis ben), en is mijn bloemetjesoverhemd al gestreken, vrouw ( vijfentwintig stuks per week).
Maar meestal pakt het minder dramatisch uit. Ik loop naar de keuken om, jemig, wat doe ik hier in de keuken, o ja, de afwasblokjes zijn ook bijna op, even opschrijven, waar heb ik het blokje ook al weer gedaan, pen, pennen, waar zijn de pennen, ja, bij mijn agenda zit mijn pen natuurlijk, waar heb ik die agenda nou gelaten, lag toch op tafel, nee, natuurlijk niet zit in mijn tasje, welke had ik gisteravond nou toch ook al weer mee, groene tasje, nee, blauwe tas, nee, verhip, toch op tafel, onder de landkaart van Portugal. He, he.
Zolang we het binnenshuis houden is de voortijdig ingetreden Alzheimer nog niet zo erg. Een paar weken geleden dreigde echter het hele land kennis te nemen van mijn geheugenverlies. Terwijl de gemeente A. zich bezig hield met eigen goede doelen, verenigde de rest van Nederland zich om voor Serious Request zoveel mogelijk geld op te halen. Nietsvermoedend zat ik de boontjes af te halen, toen ik plotseling geconfronteerd werd met een oproep aan mijn dochter om zich te melden voor het radioprogramma. Men had begrepen dat zij een moeder had die graag een liedje op haar IPod wilde, maar zowel de titel als de artiest vergeten was. Desbetreffende mama had dus maar de voicemail van de dochter ingezongen met de enige woorden die haar bijgebleven waren: oh oh, oh oh. Dochter had geen idee, maar liet wel alle huisgenoten meegenieten van de onnozele tonen van deze moeder.
Het leidde uiteindelijk tot mijn favoriete cd, waarop dochterlief tien nummers heeft gezet waarop oh oh, oh oh voortkomt. Het laatste nummer was het bedoelde Use somebody met een prachtige oh. Toen 3FM de aanvraag honoreerde en over de ether naar de befaamde oh oh cd vroeg, sloeg de paniek toe. De kast, de la, de auto, mijn werkkamer; waar , oh oh, waar lag toch die cd?!
Ik heb ‘m nu. In het witte mapje. Met als titel: Sinterklaas. Om nooit meer te vergeten. Toch? Witte mapje, witte mapje, waar heb ik in hemelsnaam dat stomme witte mapje gelaten?!
Lidwien Feld
