Pal na 19 oktober valt het me op. Onder het diepgrijze wolkendek dat boven Oudorp hangt komen vliegtuigen als trage zilveren meeuwen laag overvliegen. En de dagen, weken erna, als de buien verjaagd zijn door de diep-oranje tinten van de nazomer gaat het onophoudelijk door. Vliegtuig na vliegtuig. Bij de school van mijn kinderen kijken de wachtende ouders even op als 1 vliegtuig nog lager dan de anderen overkomt. Het geluid van zingende merels, in de war door de hoge temperaturen van deze herfst, vervaagt door het geluid van de straalmotoren. Gesprekken van de ouders verstommen, om als het vliegtuig in de verte verdwenen is gewoon weer voort te gaan. Ik lijk de enige die het gemerkt heeft.
Meer dan voor 19 oktober moet ik gesprekken onderbreken vanwege het geluidsniveau van de laagvliegende Boeings, Toepoelevs of hoe die dingen allemaal mogen heten. En dus besloot ik afgelopen donderdag dat het genoeg was. Het was tijd om te klagen bij Schiphol, vond ik. Vroeger was dat makkelijk, klagen bij Schiphol. Een simpel telefoontje, je sprak naam, woonplaats en klacht in en dompelde je daarna weer onder in je eigen dagelijkse beslommeringen. Het bandje in het antwoord-apparaat werd elke dag door een trouw medewerker van de luchthaven onbeluisterd omgedraaid onder het motto “nieuwe ronde,nieuwe kansen”. Dat wisten we natuurlijk ook wel, maar het gaf een gerust gevoel. Als het bellen naar de politie bij het horen van een schreeuw in de nacht op straat. Je weet niet wat er verder gebeurd met je melding maar je hebt je burgerplicht gedaan en kunt weer rustig gaan slapen. Zo was het ook met klagen bij Schiphol. Nutteloos maar bevredigend.
Op internet zoek ik het telefoonnummer om mijn beklag te doen. Maar na het verdwijnen van cassettebandjes blijkt de klachtenprocedure serieus veranderd. Ineens moet ik inloggen op een site (http://www.bezoekbas.nl/) en daarna door een keuzemenu worstelen met vragen als: ‘Wat voor soort klacht heeft u, was die veroorzaakt door: Landen, overvliegen, taxien, proefdraaien, helikopter… ‘Een klein uur (en 17 vliegtuigen) later heb ik de lijst eindelijk geheel ingevuld. Daarna is te zien dat naast mij nog 22 buurtgenoten zichzelf door het formulier geworsteld hebben. Gloeiend van trots, overtuigd van het feit dat we morgen weer rust zullen krijgen, sluit ik de computer af.
Helaas, de volgende dag blijkt 1 deel van het klachtenprotocol van Schiphol nog als vanouds. De ‘nieuwe ronde, nieuwe kansen’-regel wordt ook zonder cassettebandje uitgevoerd. Laag vliegen ze over, in een lange rij, als trage, logge zwanen op weg naar hun nest. Omdat ik vandaag toch niet veel te doen heb ga ik op onderzoek uit. En ik ontdek: op 19 oktober verwelkomde Schiphol zijn miljardste passagier! Rond half twaalf die dag landde de KLM-vlucht uit New York. Aan boord zat Inge Serné. Jos Nijhuis, President Directeur van Schiphol, stond haar gespannen op te wachten met een fles champagne, veel bloemen en een mooi geldbedrag. Inge zal verguld geweest zijn, stel ik me zo voor. Stond ze daar maar mooi met Jos Nijhuis aan de gate. En, niet te vergeten, zelfs KLM-directeur Peter Hartman was van de partij. DE twee topdogs van de Nederlands luchtvaart hadden hun ivoren verkeerstoren voor even verlaten om hier Inge welkom te heten.
Inge was, zo leert het persbericht van tevoren geselecteerd. Niet gek gedacht van Jos en Peter trouwens, stel je voor dat ze daar gestaan hadden bij een vlucht uit een willekeurig Zuid-Amerikaans land en de miljardste passagier bleek een met coke-bolletjes volgepropte verschoppeling te zijn die bovendien de Nederlandse taal niet machtig was. Dat zou een heel verkeerd signaal geweest zijn, nietwaar? Deze keurig blanke vrouw van middelbare leeftijd leek een heel veilige keuze. Juist doordat Inge wist wat er komen zou had ze zich voorbereid. Wacht: ik stel haar even aan u voor: Inge werd geboren in Arnhem, studeerde Frans aan de VU, leest fotografeert en reist graag (vandaar, New York) en zingt oude jazz in een close harmony-damestrio. Ze werkt bij de ING, heeft 1 zoontje, Simon, die ze Siem noemt. Siem was niet mee naar New York. Wel vorig jaar naar Rio. Inge houdt inderdaad erg van reizen.
Inge woont in Haarlem. Erg naar haar zin, maar er is 1 klein dingetje. Inge heeft al jaren last van de vliegtuigen boven haar huis. Zeker toen Siem onlangs een giga-oorontsteking had was dat geluid heel zielig voor hem. Inge sprak geregeld het cassettebandje in, maakte daarna braaf een account aan op Bezoekbas en worstelde zich keer op keer door de klachtenprocedure. Maar nog steeds draaiden elke dag die vliegtuigen hun rondjes. Ze had een spiekbriefje, denk ik. Of anders werd ze ingefluisterd door haar geliefde, Hugo Tiel, de miljardeneenste passagier. Hij is dierenarts, dieren hebben vaak last van stress door vliegtuiggeluid, misschien mompelde hij wel zoiets in haar oor.
Jos Nijhuis moet van zijn stuk gebracht zijn. Zijn medewerkers hebben hem altijd verzekerd dat er echt bijna nooit klachten kwamen van de inwoners van de provincie. En nu ineens dít. Voor hij er erg in had murmelde hij een toezegging. En je kunt van Jos veel zeggen, hij is wel een man van zijn woord. Sinds woensdag 19 oktober, half twaalf, is het luchtruim boven Haarlem een stuk stiller. En Inge meldt op haar Facebook dat ze KLM leuk vindt…
Het wachten is nu dus op de anderhalf miljardste passagier van Schiphol. Laat het een Alkmaarder zijn…
Paul van Schagen
(tekstwinkeltje.nl)
