Juf Deet deed het dertig jaar op haar manier: “Kleuters zijn net sponsjes, ze zuigen alles op”

"Kijk, zo gaat dat dus in Groet!" Enthousiast zwaait juf Deet - met om haar heen tientallen tierende kleutertjes - naar toeterende en wuivende voorbijgangers. Het Zonnetreintje brengt de hele kliek naar een restaurant in het dorp waar Deet Stelder na bijna dertig jaar onderwijs in Groet, afscheid neemt van het schoolleven. "Je leeft echt met elkaar mee."

"Kleuters zijn net sponsjes. Ze zuigen alles op." Deet wist het al van jongs af aan: later word ik kleuterjuf. "En je kan zo leuk met ze lachen, het is aandoenlijk." Drie jaar studeerde ze bij KLOS - een speciale opleiding tot kleuterjuf die al jaren niet meer bestaat. "Bij onze laatste schooldag kregen we formulieren om een uitkering aan te vragen." Want - inmiddels onvoorstelbaar - werk in het onderwijs was er nauwelijks toen.

Dus wat deed Deet? Ze ging haar twee zussen achterna, die stewardess waren en met de mooiste verhalen thuiskwamen. Enkele jaren later kon ze tóch werken al kleuterjuf, op de Petrusschool in Groet. Maar van het vliegwerk wilde ze geen afscheid nemen, dus het werd een combinatie. Deet werkte 42 jaar als stewardess, waarvan 25 óók als kleuterjuf. "Dat was best pittig. Soms was ik in het weekend naar Delhi en als ik thuiskwam moest ik de volgende dag weer naar school. Maar het was ook heerlijk! Vliegend kon ik mijn geestelijke batterij opladen. En ik nam de ervaringen van tijdens het reizen ook mee in de klas." (tekst loopt verder onder foto)



Want dat was juf Deet: ze maakte van de praktijk haar leerstof. Geen vormen bestuderen uit een boekje in een stoffig klaslokaal, "ik hou er heel erg van als kinderen alles met hun lijfje ervaren; horen, zien, proeven, voelen. Wat is een cirkel? Kom, we maken een wandeling door de wijk, verkeersborden bekijken en de wielen van auto's."

Dat klinkt als de juf waar we allemaal van droomden vroeger. Deet lacht. "Ik ben ook heel streng, hè! Een consequente, strenge juf, omdat ik vind dat er orde moet zijn en respect voor elkaar. Dan kun je ook af en toe de touwtjes laten vieren en slap liggen van het lachen." En dat werkte. Op de Petrusschool werkte Deet zo'n twintig jaar, waarna de school fuseerde en veranderde in De Klimduin. (tekst loopt verder onder foto)



Met nog tien jaar op basisschool Het Klimduin tikt Deet nu bijna de dertig jaar als kleuterjuf aan. Jaren waarin de schoolkinderen van toen zag veranderen in de ouders van nu. Haar leertechniek heeft ze in die tijd echter nooit veranderd. "Ik zou ook niet weten waarom. Kinderen blijven kinderen. Duidelijkheid, grenzen stellen, respect en liefde geven aan een kind en de kinderen naar elkaar, dat is tijdloos."

Maar ouders veranderden in die periode natuurlijk wel, erkent Deet, net als de maatschappij en het onderwijs. Toch mocht Deet altijd haar eigen onderwijs 'maken': "Ik ben altijd heel vrij gehouden door directeuren, de resultaten waren er ook naar. Als ik buiten wat mannen van de gemeente een boom zag snoeien, hoefde ik het niet eerst te overleggen om die man even de klas in te halen en hem met de kleuters wat vragen te stellen." Niet dat ze geen vastgestelde leerdoelen had, hoor. "Je zou ervan schrikken hoeveel. Maar die verstop ik in ontdekkingsreizen; ik verpak ze in dingen die ik leuk vind." (tekst loopt verder onder foto)



En ze vond een hoop leuk, die juf. En de mensen in de regio droegen haar een warm hart toe. "Ik kon altijd beroep doen op de middenstanders." De fietsenmaker kwam met liefde langs om wat te vertellen, Boer Polle leerde ze over schapen, of de brandweer kwam langs zodat iedereen zijn pak kon voelen. "Wanneer ik met de kleuters ging wandelen bij het Klimduin, en we rustten even, dan kwam de slager al naar ons toe met plakjes worst." Want iedereen kent juf Deet, "je kent elkaar en je hebt een band."

En zo eindigde juf Deet donderdag haar schoolleven óók met hulp uit de buurt; het lokale Zonnetreintje van Frank Hoogvorst bracht haar en de kleuters voor het afscheid naar een restaurant van schoolouders, waar de hele bups aan de pannenkoeken ging. "Het is goed zo", beseft Deet. "Ik zal de werkdruk niet missen. Maar de kinderen wel, mijn collega's, het contact met de mensen." Ze is even stil, denkend aan dertig jaar voor de klas. "Het was ontzettend leuk. Ook intensief. Genieten. Ik heb zo ontzettend gelachen. Het was vooral een heel warm bad."