Een psychiater, een juf, senioren en natuurlijk jonge kinderen: in haar omgebouwde garage in Heerhugowaard leert Ellie Kauw (59) aan iedereen die het wil blind typen met tien vingers. "Ik hoop dat mensen over 40 jaar nog aan het typen zijn en zeggen: 'dat heb ik van Ellie geleerd."
Het zijn maar een paar vierkante meters, maar in haar computerlokaaltje aan huis in Heerhugowaard worden vriendschappen gesloten, vertelt Ellie Kauw (59). Broertjes, zusjes, moeders, oma's en kleinkinderen, ze komen allemaal om een typecursus te volgen, want bij Ellie is het de zoete inval. Letterlijk, want met een kersenlolly in hun mond beginnen zeven kinderen op donderdagmiddag aan hun opdrachten, waaronder de tweeling Dean en Luca van der Weide (10) en hun grote zus Joy (12).
Aanvankelijk hadden ze er niet zo'n zin in. Joy: "Mijn moeder heeft me erop gezet. Ik heb dyslexie en dan mag ik alles op mijn computer doen natuurlijk, en het is best lekker als ik dan alles kan typen."
En uiteindelijk blijkt het reuzegezellig bij Ellie. "Want we mogen lekker kletsen", zegt cursistje Wende van den Berg (11). Dat is precies wat de bedoeling is, vertelt Ellie: zo bereidt ze de kinderen voor op een druk kantoor. "Tijdens het typen laat ik de kinderen expres praten en zingen. We maken veel lol. Ik zoek een beetje menselijkheid tijdens mijn lessen, dat ze niet zo gefocust zijn op dat typen."
Ze komen niet alleen uit Heerhugowaard, haar cursisten. Ook in Zandvoort en Uitgeest weten mensen haar typeschool te vinden. Volgens Ellie is dat omdat ze de enige is die in de buurt op zo'n persoonlijke manier lesgeeft. "Alles gaat nu online", zegt Ellie. "Maar ik kan de vingerzetting zien, en hoe iemand zit. Die persoonlijke aandacht, dat is typisch Ellie."
"Vroeger was er typeles op de Don Bosco, dat heet nu het Johannes Bosco Trinitas College. Heel veel ouders en kinderen hebben het daar geleerd. Maar die leraren zijn nu overleden of oud en bejaard." Zo begon haar idee van het opzetten van een typeschool, maar makkelijk was het niet. Omdat ze overprikkeld was geraakt op haar vorige baan en in een uitkering belandde, verloor ze veel zelfvertrouwen. "Ik had toen het idee dat niemand mij leuk vond of de moeite waard. Ik ben begonnen met buren en vrienden gratis les te geven, om te oefenen."
Nu, negen jaar na de opening van haar school, heeft ze al honderden kinderen opgeleid, van wie er één meerdere keren Nederlands kampioen werd, dit jaar met maar liefst 416,2 aanslagen per minuut. Ter vergelijking: met 120 aanslagen krijg je bij Ellie je diploma, met 200 slaag je cum laude. Maar ook geeft Ellie les aan volwassenen: zo wilde een juf blind leren typen omdat ze zoveel verslagen moest schrijven. Ellie: "Die zei: 'dat typen met twee vingers, dat wil je toch niet laten zien?' Het schaamtegevoel bij die mensen is zo enorm groot."
Vooral in de zorg zouden er volgens haar veel professionals gebaat zijn bij het blind kunnen typen: zij en haar man zien veel van hen nog met twee vingers typen. "Je krijgt tijdwinst en zelfvertrouwen tijdens het typen als er mensen om je heen staan. Het is een vaardigheid die niet meer wordt gezien of wordt onderschat."
Ze vertelt soms niet eens meer dat ze typeles geeft, met name aan artsen niet. "Dan voel ik dat de ander wordt geconfronteerd met de eigen zwaktes. Ik heb ook een psychiater op les, maar daar zijn de rollen eigenlijk omgedraaid: die geef ík psychologische steun."
En dan zijn er nog de ouderen, die soms nog nooit een computer hebben aangeraakt. Zo leerde Ellie aan haar 77-jarige buurvrouw Tiny van der Molen hoe ze de muis moest gebruiken en hoe ze moest googelen, wachtwoorden invullen en online winkelen. Voor de meeste computerdingen leunde zij voorheen op haar dochters of man. "Maar ik wil niet altijd naar die meiden toe", vertelt Tiny, die voor de gelegenheid ook even langs is gekomen.
Ze vertelt over les bij Ellie: "Ik ben van me eigen nogal druk, dus bij mij ging die muis alle kanten op. Maar bij haar heb ik die lessen genomen, dat ging rustig, rustig. Dat beviel me wel. We hebben vreselijk gelachen. En ze had geduld. Nou kan ik zelf een pakketje bestellen." Tiny moet wel elke dag even oefenen, want als ze een paar dagen de computer niet aan heeft gezet, is ze het vergeten. Dus speelt ze dan een digitaal spelletje kaarten of stopt iets in haar online winkelmandje." Maar dan bestel ik het niet hoor, alleen maar om te kijken of ik het nog weet."
Als de kinderen na een uurtje weer naar huis zijn, is Ellie ietwat overweldigd door de ongewone les met mediapartner NH Nieuws erbij, vertelt ze. Hoewel ze met veel trots naar de foto's op de muur wijst van haar oud-cursisten met hun diploma's, vindt ze het nog altijd moeilijk om zichzelf in de markt te zetten. Ze houdt haar school het liefst kleinschalig en betaalbaar. "Ik wilde graag wat zinvols doen. Ik wil dat mensen over veertig jaar nog aan het typen zijn en zeggen: 'dat heb ik van Ellie geleerd."
