Fiona Doornbos (29) uit Alkmaar heeft in haar leven al genoeg ellende meegemaakt voor tien. Haar jeugd werd getekend door haar zieke zus en moeder. En een verkrachting zorgde voor een donkere wolk boven haar tienerjaren. Toch heeft de Alkmaarse zich nooit uit het veld laten slaan. Dat heeft ze te danken aan twee dingen: haar muziek en haar hulphond Puk.
"Het is altijd mijn droom geweest om van alles wat ik heb meegemaakt een voorstelling te maken. En dat is nu gewoon gelukt", vertelt Fiona Doornbos aan mediapartner NH Nieuws. "De eerste keer dat ik mijn voorstelling speelde, kwam mijn verleden weer omhoog. Toen dacht ik wel even aan alle mensen die dachten dat ik het niet kon, die kon ik even allemaal een dikke middelvinger geven."
"Ik wil de voorstelling ook heel graag spelen op middelbare scholen. Ik denk echt dat het goed kan werken als een soort voorlichting. Als ervaringsdeskundige weet ik heel goed hoe ik situaties zoals de mijne bespreekbaar kan maken voor iedereen. Het is natuurlijk een ontzettend persoonlijk verhaal, maar het kan voor iemand anders ook juist een handvat bieden. Ik hoop daarbij het stigma te doorbreken en openheid te creëren over dit soort situaties. Dat je nooit je dromen hoeft op te geven, want het is mij ook gelukt. Met alles wat ik heb meegemaakt."
"Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste aanval. Ik viel tijdens een schooldag zomaar op de grond. Iedereen dacht toen nog dat het een epileptische aanval was. Toen veranderde ik van een blij meisje naar een brok onzekerheid. Later kreeg ik de diagnose PPEA’s (Psychogene Pseudo Epileptische Aanvallen). Ik was uitbehandeld. Artsen en behandelaren wisten niet wat ze met mij aan moesten, ik moest er maar mee leren leven. Ik kon niks meer en ik dacht: 'Als het zo moet, ben ik klaar met het leven. Uiteindelijk ging het zo bergafwaarts dat ik vier en een halve maand intern ben opgenomen."
"Op mijn achttiende kwam ik daaruit en mocht ik nog eindexamen doen. Dat ging even goed, maar toen ben ik in de zomer daarna verkracht. Dat was echt de druppel. Dat zorgde ervoor dat ik soms wel dertig aanvallen per dag kreeg. De artsen wisten opnieuw niet wat er met mij aan de hand was. Een kinderarts zei nog tegen me: 'doe maar weer normaal Fiona, er zijn andere manieren om aandacht te vragen.'"
"In de periode dat ik mijn hulphond Puk net kreeg, ging het heel slecht met me. Mijn relatie ging uit en ik voelde me heel alleen. Het opleiden van een hulphond is een heel intensief proces en ik had het gevoel dat ik dat niet alleen kon."
"Maar het lukte wel en dat zorgde ervoor dat mijn vertrouwen ook begon te groeien. Ik durfde eerst bijvoorbeeld de supermarkt niet in en ik was bang voor mannen, maar ja, Puk moest er wel uit om te plassen. En dus moest ik er ook op uit. Het opleiden van Puk gaf echt een boost aan mijn vertrouwen. Uiteindelijk leerde Puk mijn aanvallen signaleren, en dat gaf mij een heel veilig gevoel. Want de angst voor een aanval triggert vaak een aanval. Maar nu ging het weer de goede kant op. Ik kon zelfs weer vrijwilligerswerk gaan doen en een cursus gaan volgen tot jongerencoach. Zo ben ik uiteindelijk ervaringsdeskundige geworden bij de GGZ."
"Het volledige trainingstraject van een hulphond bestaat uit zo'n twee jaar, maar Puk en ik deden er twee en een half jaar over. We legden uiteindelijk ook samen het examen af, en we zijn toen samen geslaagd."
"Het gaat nu weer goed met mij. Mijn laatste aanval was op 26 februari 2020, dus afgelopen februari was ik twee jaar aanval vrij. Toen heb ik ook mijn allereerste single uitgebracht, dat leek mij een mooi moment. Ik treed nu samen op met mijn vriend, die is gitarist. En Puk is er natuurlijk ook bijna altijd bij, zij blijft toch mijn grootste fan."
