Tussen de piepkleine woonkamer en de keuken van twee bij drie had mijn vader zelfs boordkarton op de deur getimmerd omdat geen enkel raam langer dan een paar maanden in de sponning bleef. Bam, daar werd de deur weer met kracht dichtgesmeten omdat we elkaar achterna zaten en in de achtervolging de broer of zus op een afstand dachten te houden door de barricade van de keukendeur op te werpen. Met weinig succes overigens. Het dichtgetimmerde raam bleek wel een uitkomst te zijn toen één van de broers in razernij een vork naar zijn pestende oudere broer gooide en dit stuk bestek trillend bleef steken in het boordkarton van mijn vader. Ik geloof warempel dat we er allemaal even stil van waren.
Je kunt dus wel zeggen dat ik gepokt en gemazeld ben als het gaat om conflicten. Ik weet wanneer ik mijn mond moet houden (als de man des huizes toevallig wel 'n keertje gelijk heeft). Ik leerde de kunst van het bemiddelen door het grootbrengen van meerdere kinderen. En met de loop der jaren is het me duidelijk geworden, dat niets de vrede zo dichtbij brengt als het overwinnen van een gezamenlijke vijand.
Nou, dat feest is in de stad A. nog niet zo lang geleden uitgebreid gevierd. Die overwinning was dan wel op 8 oktober 1573, maar wordt met een buitengewoon enthousiasme nog elk jaar opnieuw herdacht met gezamenlijke stamppotten voor de burgerij- als reactie vermoed ik op de paella die de Spanjaarden de inwoners van de stad door de strot dreigden te douwen. Alle ingezetenen van de stad A. lopen in polonaise door het centrum of dossen zich uit in jacquet met rare rode stropdassen als ze iets meer betekenis hebben op deze dag van de victorie in deze provincie stad.
Maar victorie of niet, ik kon nog geen weekje op vakantie of ik kwam thuis en de krantenkoppen schreeuwden me tegemoet. Bestuurders en media met elkaar in oorlog over een gestrand cultuurproject. Ruzie tussen de plaatselijke partijen. Een soap over een wethouder die te loslippig zou zijn geworden als ie een borreltje teveel had gedronken. Geen vrijheid, verdraagzaamheid en victorie, maar Victor, vereffeningen, verdachtmakingen en veelzuiperij.
Weg is het feestgevoel dat de inwoners van de stad A. zo dichter bij elkaar brengt. Overal zie ik verbeten kaaskoppen. Geen politicus durft nog in het openbaar een wijntje te drinken, bang om met foto op de voorpagina van de regionale krant te komen onder de noemer loslippige zuipschuit. Nee, het wordt er hier niet gezelliger op. Maar van nu af aan ben ik op alle publieke gelegenheden in de stad A. te vinden met de fles in de hand, bezig de grenzen te verleggen en ruimte te creëren voor een nieuw cultuurdebat. Iemand moet het doen. Ik offer me wel op.
Lidwien Feld
