Een ontaarde vader voel ik me. En dat komt allemaal door de buurtsuper. De buurtsuper deelde tijdens het EK voetbalplaatjes uit. Of, nouja, uitdelen…de bedoeling was dat wij voor 10 euro boodschappen kwamen doen, dan kregen we daarbij als bonus een zakje met vijf stickertjes. Op die stickertjes stonden de foto’s van allerhande jongemannen in voetbalkleding. De plaatjes waren achterop allemaal genummerd.
In de winkel waren albums te koop waarin al die stickers te plakken waren. Hoe meer boodschappen we deden, hoe voller werd het album. Gelukkig hadden B. en T. besloten samen te sparen, dat scheelde de helft van de boodschappen. Samen zaten ze uren boven het album te kijken naar de lege vakjes.
Hoe langer de actie duurde, hoe meer dubbele stickers door huis begonnen te zwerven. En bij ons niet alleen, ook bij vriendjes waren er veel dubbele voetballers. 1 vriendje begon zelfs aan zijn tweede album. “Hoe komt hij aan al die stickers dan?”, vroeg ik op een middag. B keek me aan alsof ik ze niet helemaal op een rijtje had. “Zijn moeder ruilt die voor hem”, was het ontstellende antwoord.
Vanaf toen vielen ze me op: volwassen, grote, weldenkende mensen, met een baan en een eigen huis, stonden op het schoolplein nummers uit te wisselen:”Heb jij 324 toevallig al?? Wil je die dan ruilen voor 17?” Moeders die met grote stapels voetbalstickertjes naast elkaar stonden te onderhandelen. Twee voetballers tegen 1 glimmend landenplaatje.
De lol van dat stickertjes ruilen leek mij altijd voor kinderen gereserveerd. Niets leukers dan zelf met vriendjes dubbelen te ruilen, naar huis te fietsen en dan de zojuist veroverde schatten in de lege vakjes te plakken. Dus deze ouders stonden hier verdorie de lol van hun eigen kinderen te verpesten. Die kwamen uit het schoolgebouw gelopen en kregen de stickers in handen gedrukt. Zwijgend namen ze de voetbalrelikwieën in ontvangst. De ouders zagen er blijer en meer voldaan uit dan hun kinderen. Thuis plakten de ouders eigenhandig de stickers in het album. Want stel je voor dat die kindervingertjes ze scheef plakten… of met een vouwtje…Dan is je album mooi verpest!
Maar goed: het album van B. en T. is nu nog steeds niet compleet. Hatelijk worden ze aangestaard door 13 lege vakjes. En ik voel me enigszins ontaard. Door mijn principiële weigering met de stickers langs andere ouders te leuren sta ik het geluk van het bezit in de weg.
Tijd voor een bekentenis: Ooit, toen B. 3 jaar was, ben ik gezwicht. B. was, zoals veel jongetjes van drie, gek van Bob de Bouwer. De supermarkt (dezelfde supermarkt die nu de voetbalplaatjes levert) verkocht zakjes met ‘Boppebouwer’-stickers. Het begon met een enkele keer een zakje plaatjes. B. plakte ze in een oud schoolschriftje. Tot B. een album zag waar de stickers in konden worden geplakt. Of, nee, eerlijk blijven: tot IK een album zag waar de stickers in geplakt konden worden.
Toen het album eenmaal gekocht was begon de queste. Het boek moest vol! Dus kocht ik vaker zakjes stickers en hield steeds meer dubbele stickers over. Maar het aantal lege vakjes slonk steeds minder snel. Tot het moment dat ik alleen nog maar zakjes kocht met plaatjes die al in het album zaten. De dubbelen ruilen op het schoolplein was geen optie: B. is de oudste en zat nog niet op school.
Gelukkig bestond er ook een ‘sticker-bestel-service’ Uiteindelijk bestelde ik 20 stickers, plakte die zorgvuldig in het album en toen -blijdschap en vreugde- was het album compleet. Ik durf niet eens uit te rekenen hoeveel euro het me destijds gekost heeft: het moeten er tientallen geweest zijn.
Toen het boekje compleet was had B. allang geen interesse meer. In mijn drift naar compleetheid was ik hem helemaal uit het oog verloren. Het album verdween dan ook in een kast en daar ligt het, na al die jaren, nog steeds. Weggooien kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Soms komt het bij het opruimen tevoorschijn. Als een tegeltje aan de wand van wijsheden: Verlangen is groter dan bezit.
Paul van Schagen
