Ik weet ook niet waarom het zo is, maar wandelen leidt tot inkeer. Vroeger verliet mijn moeder menigmaal het huis met de mededeling dat ze ook niet meer terug zou komen, omdat ze het helemaal gehad had met die zeven kinderen die niet naar haar luisterden en om de haverklap elkaar in de haren vlogen. Voor even waren we dan wel onder de indruk. Maar ze kwam wel altijd terug. En was dan in een andere stemming. Dat gaf te denken. Wat was het dat haar uit de oorlogstand had gehaald? Nu kan ik daar van alles bij bedenken. Ging ze naar de kerk en brandde ze daar een kaarsje voor de heilige maagd Maria? Of liep ze nog geen kilometer verderop naar het café en troostte de kastelein haar met een jonkie? Waarschijnlijker is het scenario dat ze gewoon een rondje om de kale G. liep en daar zichzelf weer terugvond. Want wandelen doet lijf en geest goed.
Althans, in je eentje wandelen. Met zijn tweeën is het weer een heel ander verhaal. Dan loop je en dan praat je. En zie je vaak minder. Afhankelijk van je gesprekspartner. Is de medewandelaar niet zo boeiend, dan zie je juist van alles. Maar is die dat wel, dan ben je zomaar kilometers verder en weet je niet wat je gemist hebt.
Zo kreeg ik gisteren een foto van een wandelvriendin doorgestuurd. Ze liep onder een hunebedpoort die wij op een eerdere wandeling absoluut gezien zouden moeten hebben. Een hunebed is namelijk een graftempel en geen poort. En dit was overduidelijk een hunebedpoort. Nou, ik kon mij hem niet herinneren. En zij al evenmin. En dat heeft natuurlijk te maken met deze vriendin als gesprekspartner. Never a dull moment.
Vorige week nodigde ik haar uit om de eerste etappe van het Westerborkpad in Amsterdam te lopen. Een vergissing, bleek achteraf. En ik had het kunnen weten. Want naast alle thema's die zij aansnijdt en die zonder uitzondering persoonlijk bedoeld zijn, is ze ook gek op winkeltjes met namen van modemerken. Dus waar ik opsomde hoeveel Joden hier opgepakt waren, stond zij tussen de schoenen van de neef van een architect met dezelfde naam die deze schoenen ontwierp en vroeg de verkoopster om paren in de maat 39. Nou, dat loopt niet eenvoudig, kan ik u verzekeren.
Want de winkel verlatend en het volgende markante punt uit de geschiedenis van een uitgemoord volk verder, ging het over vertrouwen en vriendschap en loyaliteit. Zo bevonden we ons opeens op het Jonas Daniel Meyerplein en werd de geschiedenis van de februariopstand een verhaal over twee vriendinnen en verraad, vijanden en gemiste solidariteit. Ja, het is me een wandelvriendin wel.
Gelukkig eindigen we altijd in de wijn. En dan sneuvelen thema's en modemerken onder tranen in glazen wijn, vergeven en vergeten we en begrijpen we weer waarom we zo graag met elkaar wandelen. Zo'n pad loop ik gewoon nog een keer. Alleen. En dan geef ik de historie de plek die ze verdient. En denk ik nog eens rustig na over daders en slachtoffers. Want wandelen leidt tot bezinning.
Lidwien Feld
