Wekelijks rij ik honderden kilometers door Nederland. Maar zo gauw de grens in zicht komt, zit ik op de passagiersplaats naast de bestuurder. Heel merkwaardig, inderdaad. Zijn de wegen er zo anders? Snap ik de verkeersborden niet? Gedragen die Duitsers of Belgen zich onvoorspelbaar achter het stuur? Ik weet het niet. Het is gewoon een gevoel. En het comfort dat ik nimmer alleen die grenzen over ga en dat degene die naast mij zit meer dan bereid is om het stuur over te nemen. Dus richt ik mij op de koffie , de broodjes met worst en de biggenkoppen ( met natuurlijke kleur- en smaakstoffen waardoor je je een stuk minder schuldig voelt als je de inhoud van de zak in de mond van de man des huizes schuift terwijl je a. beseft dat dit niet goed is voor de bloeddruk, b. weet dat dit het buikje niet zal doen verminderen en c. vermoedt dat de toch al niet geringe tandartsnota verder zal oplopen, maar dat je dit d. toch allemaal aan de kant schuift voor het plezier waarmee hij over ’s herenwegen in het buitenland rijdt).
Deze week ging het echter allemaal heel anders. Het mannelijk deel van de vakantiegangers waarmee we in een strandhuis in Denemarken zaten, was met het vliegtuig eerder teruggekeerd. Studie, op bezoek komende schoonmoeders of werk –lekker belangrijk – reduceerde ons gezelschap tot vier vrouwen. Weliswaar allen met rijbewijs, maar met slechts één kandidate- dochter- aan wie je de auto naast de Deense landweggetjes ook op de Duitse autobahn kon toevertrouwen en een met een meer dan gemiddelde hoeveelheid kilometers in de benen. Jaha, dat klopte wel, maar niet opgedaan in dat grote Europa; alleen het Nederlandse netwerk ken ik als mijn broekzak.
Goed uitgerust zijn. Dat was het basisplan. Wel lastig als je dan de nacht ervoor om de twee uur wakker schrikt omdat zich iedere keer weer een visioen aandient. We halen de boot niet op tijd. We tanken foute brandstof. Ik kan niet door de achterruit kijken want we hebben teveel jurkjes gekocht en de koffers liggen te hoog opgestapeld. De auto begint te schudden en stopt ermee. Hoe zet ik ‘m aan de kant terwijl de Duitsers en Denen mij met minimaal honderdvijftig voorbij scheuren. Hier was 's morgens niet een bakkie, maar een hele pot koffie voor nodig om mij op het juiste adrenaline niveau te krijgen.
Het ging natuurlijk voorbeeldig. We haalden een boot eerder. We hadden geen files. We hadden de muziek keihard aan. Gotta love ya, gotta love ya. En dan is het nog best moeilijk om met je linkerhand de beat mee te zwaaien en met de andere het stuur goed op de weg te houden, mee te zingen en de aanwijzingen van de tomtom goed te horen. Hier linksaf en spring maar achterop bij mij, achterop mijn fiets. Redelijke ranzige tussentekst, overigens. En ook had ik er geen weet van dat de zoon van Gulio Iglesias mot heeft met zijn vrouwen verslindende vader.
En dat je door je nagels te gaan lakken duidelijk maakt dat je de volgende dag weer aan het werk moet. Dus of het bezoek wil vertrekken. En dat de ideale man nooit, maar dan ook nooit zichtbaar oorsmeer zal hebben. En dat je bij de Duitse ijsjes een pincet, of een wattenstaafje zonder watje of-de meest succesvolle methode- een tandenstoker ( jakkie mam, deze is toch niet gebruikt he?) nodig hebt om de gummibeertjes die onder in het ijsje liggen naar boven te peuteren. Leerzaam hoor, zo’n tripje.
Lidwien Feld
