Een nieuwe lente, een nieuwe onderbroek. Steevast lagen met de paasdagen op de ontbijtbordjes van de kinderen nieuwe onderbroeken. De verzamelnaam onderbroek is hier wel op zijn plaats, want vorm en afmetingen zijn in de loop der jaren aan heel wat variaties onderhevig geweest. De vrolijke kinderbroekjes van de HEMA met streepjes en stippeltjes maakten plaats voor strings, boxershorts, hipsters en andere kanten gevalletjes. Voor mijzelf zette ik een geel kuikentje op het bord of at ik met liefde me door de gele, groene en paars geverfde eieren heen die het kroost op paaszaterdag met overgave had beschilderd. Maar met de jaren groeide ook het besef bij de disgenoten dat er een onderbroek ontbrak aan de paastafel. Dit gemis moest worden tenietgedaan.
Nou heb ik iets met ondergoed in het algemeen en onderbroeken in het bijzonder. Ik heb zelf jarenlang met een te kleine bh omgelopen omdat ik er alles aan deed om de omvang van mijn borsten te verdoezelen. Op een of andere manier had ik het idee opgevat dat als je de jongens in een te krappe bustehouder stopte, ze ook minder zichtbaar zouden zijn. Ik ben pas in A. uit de kast gekomen en naar een heuse lingerie zaak gestapt. Op de vraag van de verkoopster naar mijn maten, mompelde ik iets onduidelijks en op de verwassen bh was het gelukkig allemaal niet meer goed leesbaar. Drie bh’s rijker en bijna driehonderd euro armer heb ik met opgeheven hoofd het pand verlaten. Dat had ik maar mooi bespaard al die jaren.
Maar met betrekking tot de onderbroek heb ik altijd een duidelijke koers gevaren. De gevolgen van een slecht zittende onderbroek zijn namelijk nogal desastreus. Het ding kruipt naar waar het niet gaan kan en als het daar dan toch is levert dat naast een moeilijke loop ook een buitengewoon onappetijtelijk gezicht op. Ik was al vrij jong overtuigd van het nut van een onderbroek die reikt tot aan de taille en waarin de billen stevig opgeborgen worden. Daarin sta ik gelukkig niet alleen. Mijn Friese vrouwen club was op zeker moment zo boos op de lingerie maffia, dat wij besloten om een open brief te publiceren in de landelijke bladen, gericht aan meneer Ten Cate. Daarin eisten wij het recht op een breed katoenen kruis in een fijngeweven, licht elastische tailleonderbroek. Het plan verdween, zoals dat met wel meerdere briljante ideeën gebeurde, in een nevel van teveel aan wijntjes. Maar op een of andere manier zijn we toch doorgekomen bij het grootkapitaal van de onderbroekenindustrie: je kunt ze nu gewoon kopen.
En dat zou ik veel vrouwen willen aanraden. Ik zie billen wel vier of vijf keer. Opgedeeld in stukjes bil. De strakke nauwsluitende nieuwe broekenlijn is voor de gemiddelde Hollandse vrouw het faillissement van de kont. Ik heb het maar niet over de legging als daar geen luchtig jurkje boven wappert. Met de Pasen heb ik de traditie verlegd naar een wedstrijd eieren zoeken in de tuin. Die ene keer dat ik zwichtte voor een paassetje – lila bh en dito onderbroek, maar dan van kant en met een onduidelijke hoogte-, deed ik niemand een plezier. Ik probeerde me gedurende de dag zo weinig mogelijk te verplaatsen en s’ avonds werd het feestelijke setje door mijn toekomstige echtgenoot niet eens opgemerkt. Nee, de rol van paashaas ligt me beter. In een heerlijke onderbroek.
