Er hangt liefde in de lucht, hier in A. Terwijl overal in den lande iedereen gebukt lijkt te gaan onder economische crisissen en niet doorgegane tochten, is er hier in A. de westenwind van zee te voelen die onmiskenbaar gelinkt is aan de naderende lente. In het plantsoentje wordt weer gevoetbald en op zondagochtend trekt een grote schare wielrenners voorbij. Dat laatste heeft overigens alleen maar te maken met de stijgende temperatuur en niks van doen met romantiek, die mannen die zondagochtend vroeg het bed verlaten en de vrouw achterlaten met de mededeling dat ze tegen drieën weer terug zijn.
Die romantiek heeft hier zijn eigen magische geur en kleur. Zo’n dag als Valentijnsdag is bijvoorbeeld aan de Hollander niet besteed. Nou loopt ook de gemiddelde Fries de bloemenwinkel niet plat voor een bosje fresia’s of een enkele roos voor de vrouw op deze dag, maar menig stoere Fries blijkt over een gevoelig hartje te beschikken als het gaat om de liefde. Zo hoorde ik van de pannenkoek als ontbijt in de vorm van een hart met daarop in stroop geschreven dat ie van haar houdt. De liefde gaat door de maag, inderdaad.
Ik ben inmiddels aardig ingeburgerd en had mijn maatregelen getroffen. De ranonkels stonden al op tafel te pronken toen de man des huizes thuiskwam en de hand voor de mond sloeg: ’’ Oh, ik ben wat vergeten”. “Geeft niet hoor schat”, antwoordde ik met een vergevingsgezinde glimlach, “ik heb er al voor gezorgd”. “Gelukkig”, verzuchtte hij, “anders had ik weer terug moeten fietsen naar de pinautomaat”. Niet begrijpend keek ik hem aan. ”Je bedoelt toch het geld voor de hulp morgen?”, aarzelde hij. Nee, van de gestandaardiseerde romantiek moet ik het hier in A. niet hebben.
Hier slaat het op onverwachte momenten toe. We liepen deze week op een avond naar de stad en troffen daar twee jonge mannen midden op de weg. Ze hadden de armen om elkaar geslagen en dat deden ze zichtbaar niet voor niets. De een leunde tegen de ander aan en andersom. Ik zag het meteen, hier was sprake van een zwaarmoedig elixer -de combinatie van alcohol en verdriet. “Kunde ge ons oek vertellen waor het station is, ennuh, joa, het is maor een spelletje he.. “ Geen idee waar de mannen het over hadden, maar we wezen allebei, bereidwillig om te helpen, een andere kant uit. Ik schoot meteen in de lachen en legde mijn hand op de arm van een van de Belgen.
En toen gebeurde het. Hij voelde het ook. De man liet zijn kameraad los en gaf me een paar dikke zoenen. Na deze stevige omhelzing werd ook de man des huizes in deze niet verwaarloosd. Met een hartverwarmende hug en de welgemeende felicitaties (mevrouw, meneer, proficiat), toonden de zuiderburen hun liefde voor ons, zonder onderscheid in sekse. Geen pannenkoek, geen Valentijnsboeketje van 4,95 inclusief rood hart op stokje, maar wel de onbetaalbare hartelijke wensen van de Anderlecht fans. Begrepen we achteraf. Hier in A. betekent voetbal geen oorlog, maar love, peace and happiness. En dat allemaal door de zeebries, die hier de lucht doet veranderen, de Vlamingen doet zoenen en AZ laat winnen. Ja, magie.
Lidwien Feld
