Wij zijn er voor elkaar

Sommige zaken worden er als je ouder wordt eenvoudiger op. Internetbankieren bijvoorbeeld. Het kind belt je op en de pinpas doet het niet meer . Althans, op de NS stations. Zodat ze niet verder kan. En in een trendy getailleerde jas met dito omslagdoek en charmante hoge hakjes bij een temperatuur van min zes graden hou je het niet zo lang vol, op de NS stations. De oorzaak van het niet meer doen van de pinpas in de automaat blijft onduidelijk: wat wel helpt is als de moeder er even een bedragje op stort. Dan kan het kind naar de flappentapper en met klinkende munt het kaartje uit de machine halen. Lekker eenvoudig allemaal.

En wat ook simpeler is dan vroeger is het rijden met een navigatiesysteem. Tom heeft mijn leven veranderd. Met Tom begeef ik mij op de aller drukste wegen van het land, rij ik fluitend door de binnenstad van Rotterdam, of, -nog erger-, door Groningen met een ondoorgrondelijke voorkeur voor eenrichtingverkeer, waardoor je de halve stad door moet om vervolgens op een parallel straat van je startpunt te belanden van waar je wél toestemming krijgt om de stad te verlaten.

Eigenlijk is het nu zo dat sinds ik Tom heb, ik overal te vroeg aan kom . Het half uur zoeken naar de juiste locatie zit zo in mijn lange afstand denken, dat ik inclusief ben gaan rekenen. Utrecht is niet een uurtje rijden, Utrecht duurt anderhalf uur in mijn berekening. Met als gevolg dat mensen nog niet klaar zijn voor mijn komst en ik voor heel wat ongemak zorg aan de mij ontvangende partij. Koffie is nog niet klaar, spullen zijn nog niet gereed en het zachtgekookte eitje ligt soms net op het broodje en daar ben ik al. Ongelegen? Nee hoor, liegt de ander beleefd.

Gisteren sprong de middelste dochter naast me in de auto en propte haar boterham met pindakaas en hagelslag ( op hetzelfde broodje, ja) in grote happen in de mond. Haar adres had ik nog weten te bereiken, zonder Tom. Die had het af laten weten. Waarschijnlijk gestorven aan onderkoelingsverschijnselen. Vanaf hier werd het ingewikkelder. Zussen van haar ophalen bij een niet te bereiken station en daarna naar een klooster, ergens in het zuiden van het land.

Het klikte wonderwel tussen de dochters en de nonnen. En dat zou toch verbazingwekkend moeten zijn. Grotere verschillen in levensstijl, in geloofsovertuiging, in kleding en in dit geval ook in leeftijd ( er zat zo'n zestig tot zeventig jaar tussen)zijn haast niet denkbaar. Maar het vindt elkaar allemaal in eenzelfde soort openheid en belangstelling naar elkaars levens. En in humor. Nou ken ik niet alle congregaties, maar bij de Orde van de Dochters der Liefde is de lach overal te vinden. Zoals moeder overste ooit in haar oude Peugeot over de weg scheurde, lekker flink optrekken en dan de versnelling van zijn een in zijn vier gooien, zo onbegrensd zijn ook de nonnen in hun hartelijk gelach.

Sommige zaken zijn eenvoudig in hun besluit. We zijn er voor elkaar. En ik ook voor de bankrekening.

Lidwien Feld