Inmiddels heeft de man des huizes zijn eerste medaille binnen en hoeven we ons voorlopig niet meer druk te maken om het ijs. We kunnen gewoon aan het werk, zonder elke ochtend de weersverwachtingen op internet te raadplegen voor alleen maar die ene vraag: blijft het vriezen?
En die vraag wordt niet gesteld omdat er hier iemand in dit huis zich zorgen maakt over het feit dat ik wekelijks honderden kilometers over die dijk moet rijden voordat ik überhaupt aan werken toekom. En dat de wegen mogelijk glad kunnen zijn en dat ik met een kleine ruk aan het stuur zomaar een pirouette over het wegdek kan dansen of mogelijkerwijs niet eens de brug op kan rijden omdat de banden met een angstaanjagende snelheid ronddraaien en de auto niet voor, maar achteruit blijkt te rijden.
Nee, daar gaat het allemaal niet om. Het enige wat hier de gemoederen bezighoudt is of er geschaatst kan worden. Niet op zo'n schamel ijsvijvertje of ondergelopen voetbalveld, maar op brede vaarten en vastgevroren meren. Op een of andere manier schijnt het beeld te bestaan dat zoiets in de provincie Friesland allemaal beter geregeld is dan in de rest van het land. Zo heb ik afgelopen week op de televisie minimaal twintig keer de plas boven Leeuwarden gezien, waarop geschaatst werd. Ja jongens, daar kun je inderdaad bij slechts een nachtje ijs op schaatsen want dat is een ondergelopen polder. Voor de rest van Fryslân geldt: no way dat je hier de ijzers onder kunt binden en zonder in een wak te donderen over het gladde oppervlak kunt zwieren. Ok, in Hemelum mocht het op zondag. Garanties van boven en van de schaatsvereniging.
Maar als ik de landelijke media volg begrijp ik dat de volgende Elfstedentocht aan het eind van de week oangiet. Ik heb zo mijn twijfels. Niet alleen omdat het weer niet leuk meewerkt- sneeuw is killing-, maar ook omdat ik de voorzitter van de vereniging ken. Menigmaal heb ik op een feestje een bitterbal uit de handen van W. mogen ontvangen. Daar houdt die man van. En ook van barbecueën. Van feestjes dus. Warmbloedige feestjes. En niet van kouwe voeten. Daar heeft ie een bloedhekel aan. Elke avond knielt de voorzitter van de Elfstedenvereniging voor zijn bed en bidt ie dat het morgen mag dooien. Voorzitten is ok, zolang hij dat mag doen in de warme bestuurskamer van het Wetterskip.
Ik snap de man. Al jarenlang vermaken hij en zijn kompanen zich met het fantaseren over de nieuwe slogan. Het kan de mannen niet gek genoeg. En nog een biertje erbij en nog een. Met het klimmen van de -Tocht der Tochten- vrije jaren worden de startzinnen exorbitanter en de feestjes uitbundiger. Maar met kouwe voeten op die ijsvloer staan en dan toch blijven glimlachen- dat is voor W. de ware hel. Hier hangen we de medaille op van de Fûgelhoeketocht in Hemelum, steken we een kaarsje aan en bidden we mee met de voorzitter: laat het dooien. Zodat ik weer ijsvrij die dijk over kan.
Lidwien Feld
