Vorige week was ik voor de eerste keer in het nieuwe Heerhugowaardse Theater Cool. We hadden zin in theater, in de Alkmaarse Vest bleven die avond de lichten uit, dus vooruit, de fiets op, de polder in richting de buren. Bij de deur van het theater werden we welkom geheten door een meneer in een chique rood uniform met strepen. Hij zag er uit als een van de wachters bij Buckingham Palace, maar dan zonder Palace. Het oogde al met al verzorgd maar ook een beetje koddig. Alsof heel het gebrek aan traditie en historie van deze nieuwe stad gecompenseerd moest worden met dat rode jasje. Enfin, het theater is mooi, de voorstelling was leuk, gratis consumptie na afloop, mij hoor je verder niet klagen.
Alkmaar en Heerhugowaard, bedacht ik op de fiets terug naar huis, ze doen me een beetje denken aan een ouderpaar met een opgroeiende zoon. Ze kunnen en willen niet zonder elkaar, maar ergeren zich ondertussen dood. ‘De ouder’ Alkmaar windt zich vreselijk op over het onbesuisde ego gedrag van ‘zoon’ Heerhugowaard, gedrag dat opgroeiende pubers zo eigen is. ‘I want it all, I want it now’. ‘Denk nou even goed na jongen, hier krijg je later spijt van. Waarom kunnen we nu nooit eens iets normaal overleggen…’. Je hoort het je moeder zeggen. En weet ook nog wat je terug schreeuwde: ‘Dat oeverloze geouwehoer van jullie, als jullie iets willen worden er eerst tien jaar plannen gemaakt. Maar als je iets echt wil dan moet je er voor gaan, niet morgen, maar vandaag! En als daar in de toekomst problemen van komen dan zie je dat dan wel weer’.
Wie heeft er gelijk? Zoals zo vaak ligt de waarheid natuurlijk in het midden. Want ja, pa en ma hadden achteraf gezien natuurlijk best een beetje gelijk; als je slim bent denk je na over je toekomst, doe je geen onverantwoorde uitgaven, investeer je in vrienden, bedenk je dat het niet alleen gaat om hebben, maar ook over de vraag wie je wil zijn. Een kitsch rood uniformjasje voor een modern polderpaleis? Maar aan de andere kant… Soms zou je willen dat je wijze bedaarde vader weer iets van die opgroeiende puber zou hebben die de hele wereld aankon. Die nieuwsgierig was naar het nieuwe, in het diepe durfde te springen, risico durfde nemen. Want laten we eerlijk zijn, in Heerhugowaard hebben ze een nieuw theater, terwijl we in Alkmaar alleen nog maar over dat soort dingen kunnen praten. Tja, daar staan ze dan, vader, moeder, opgroeiende zoon. Het is niet altijd makkelijk. Maar als de ergste groeistuipen voorbij zijn komt het bijna altijd weer goed. Laten we ons daar maar aan vasthouden.
Gert-Jan Leerink
