Ik weet niet waar het door komt, maar ik heb toch nog altijd een lichte gene bij het naakt of halfnaakt gebeuren. Ik heb de vette pech dat ik in deze de tijd niet mee heb. Ik huiver nog steeds lichtelijk bij de herinnering aan de tijd dat ik, een jaar of vijfentwintig jong, met een vrouwelijke cursisten op schoolreisje naar het strand ging en dat niet alleen zij, maar ook mijn beide collega’s, massaal het bovenstukje van de bikini niet bij zich bleken te hebben. Met bovenmatig enthousiasme heb ik me op de verkleedkwis gestort als enig reddingsmiddel. Opdracht: vind je docent terug onder de badgasten, onherkenbaar vermomd. Die middag bracht ik enige uren door met een geleende hengel en gutsend van het zweet onder het gele regenjack.
Maar er zijn plaatsen waarop je er niet onderuit komt. De gang naar de sauna is er zo’n een. Gezond voor lijf en ledenen, maar die moet je dan ook wel in de meest elementaire vorm te ervaren. En niet alleen dat lijf van jou, maar ook dat van die andere gezondheidsfreaks. Nu heb ik gelukkig een forse oogafwijking, waardoor ik mijzelf redelijk beschermd waan tegen een overdaad aan al dat bloot. Ik doe geen lenzen in en een beslagen bril is een volstrekt overbodig attribuut in het Turkse bad. Onder het motto wat niet ziet ,wat niet deert kom ik zo een heel eind.
Overigens maakte ik het ook een keertje mee dat deze strategie niet werkte. Met een aantal vriendinnen togen we diep het binnenland van Friesland in om daar ons anoniem en onbespied te laven aan de welness bronnen. Bij het binnengaan van het Turkse bad liep de hoog benige blonde vriendin F. voorop. Een iets oudere uitgave van Doutzen Kroes, inderdaad. Ze meende een bekende stem te horen. A., ben jij dat, riep ze enigszins onzeker in de dikke mist. Hee F., jij ook hier, klonk het uitnodigend. Oei, schrok de vriendin -haar collega A. naderend, gelukkig kunnen we elkaar niet zien, zonder bril! Jawel hoor, sprak A. op veel betekende toon, ik heb mijn ogen net laten laseren. In ganzenpas achteruitlopend verlieten wij vieren , achter de rug van F. om, de stoomcabine om de badjas aan te trekken en onder het genot van een fruitig mixje ordinair op te warmen bij het nep open haardvuur, F. laf achterlatend bij de joviale, en achteraf helaas ook loslippige, collega. F. draagt nog steeds bij voorkeur grote, alles verhullende gewaden op het werk.
Afgelopen week togen de man des huizes en ik naar een belendend dorp om daar onze opkomende wintervermoeidheid te bestrijden. In het Turks bad was de stoomaanvoer op maximaal gezet zodat wij inderdaad geen hand voor de ogen zagen. Op de tast namen we plaats achter in het bad. Er bevonden zich nog twee mannen in de cabine en uit hun verhitte gesprek, tja, waren de mannen gepensioneerd en niet helemaal tevreden met het leven en de medemens. Steek ‘m een mes in zijn rug, Willem, adviseerde Joop aan Willem, een hele scherpe! Ik schoof nog iets dichterbij de man des huizes. Het is zaak om je heel stilletjes te houden in het Turks bad, levensles van het Friese platteland.
Lidwien Feld
