Jarenlang had ik een vast ochtendritueel. Slaperig liep ik naar beneden, pakte het Noordhollands Dagblad van de mat, scande op de wc in drie minuten de twee ‘Alkmaarsche’ pagina’s, trok door, zette koffie, pakte dan de Volkskrant en zette mij daadwerkelijk aan het lezen. Nu durf ik te beweren dat ik bovenmatig geïnteresseerd ben in Alkmaar. En dat ik van kranten hou. Maar ondanks dat heb ik deze zomer het Noordhollands Dagblad toch opgezegd. Ik had het een beetje gehad met de dames en heren van de Voordam. Ik wil dat een lokale krant mij adequaat informeert, feiten controleert, en liefst ook nog een beetje inspireert.
Met het verstrekken van informatie zat het nog wel goed, hoewel de lezer die de nuance zoekt zich inderdaad beter kan abonneren op die andere krant. Maar als het ging om het controleren van feiten waren de prestaties in mijn ogen onder de maat. Iedereen die een boude uitspraak over iets of iemand de lucht in wilde slingeren kreeg alle ruimte, ongehinderd door wat voor check dan ook. De chocoladeletters werden er gratis bijgeleverd. Als het zo uitkwam vond er wederhoor plaats maar doorgaans niet, was ook mijn eigen ervaring. En inspireren deed de krant mij ook niet echt. Al met al, drie minuten ‘leesplezier’ per dag afgezet tegen 350 euro per jaar, ik vond het mooi geweest.
Maar ik neem al bovenstaand gezeur graag terug sinds de redactie zo strijdbaar in actie is gekomen voor Jossef. Ik schreef eerder al een column over Jossef op deze site. Want net als de redactieleden van de Alkmaarsche Courant ergerde ook ik me dood aan het feit dat –delen van- de lokale politiek zo lauw reageerde op het naar de knoppen helpen van deze kwetsbare Alkmaarse jongen. En ook ik was eerder deze week eerlijk gezegd teleurgesteld toen ik de reactie van burgemeester Piet Bruinooge hoorde nadat het doek definitief voor Jossef gevallen leek. ‘Ik kan op dit moment niets meer voor Jossef doen’. Neem een voorbeeld aan CDA burgemeester Rombouts van Den Bosch, dacht ik, die pal staat voor die kinderen in zijn stad welke zich in een vergelijkbare situatie als Jossef bevinden en het lef heeft via de camera van Nieuwsuur zijn partijgenoot Leers aan te spreken op dit onmenselijk en christelijke partij onwaardige beleid.
Nu kan ik van een afstand niet beoordelen waar de burgemeester in de tussentijd achter de schermen mee bezig is geweest. Soms is omwille van het resultaat stille diplomatie te verkiezen boven de luide trom. Altijd oppassen dus met publiekelijk een oordeel over iemands inzet uit te spreken zolang je niet zeker weet dat je alle feiten kent. Maar dat de brief en actie van de Alkmaarsche Courant de zaak positief in een stroomversnelling heeft gebracht is inmiddels wel duidelijk. Soms helpen chocoladeletters. Misschien moet ik toch maar weer een abonnement nemen.
Gert-Jan Leerink
