Alkmaar, 27 november 2011. Het door de Alkmaarse Courant verslagen Alkmaarse nieuws tot je nemen en níet geconfronteerd worden met het drama rond de 9-jarige Jossef? De afgelopen week was dat onmogelijk. Waar een krant normaal gesproken een onpartijdige bron van informatie hoort te zijn die hoor en wederhoor toepast was de Alkmaarsche Courant de afgelopen week de persoonlijke spreekbuis van een aantal redacteuren die hun emotie de vrije loop lieten en iedere kans aangrepen om hun lezers van hun gelijk te overtuigen. Zonder de andere kant te belichten werden de lezers overspoeld met van verontwaardiging en emotie doorspekte 'artikelen'. Niet iedereen op de redactie was het daar mee eens, maar de hoofdredactie wel, en die zette dus door.
Één van de resultaten daarvan was dat vandaag twee Alkmaarders, Hans de Groot en zijn partner Thecla Abbo, actie voerden op de Paardenmarkt. Er waren posters van Jossef beschikbaar met daarop prominent het logo van de Alkmaarsche Courant (menselijk leed als marketingtool?), er werden handtekeningen verzameld en mensen geronseld voor verdere acties. De redactie van de Alkmaarsche Courant zelf voerde overigens géén actie. En nog steeds niemand die nadenkt over de andere kant van dit verhaal.
Natuurlijk is het onmenselijk om een 9-jarig jongetje dat al acht jaar in Nederland is uit te zetten naar een verscheurd land met een dubieuze reputatie. Maar waarom is Jossef eigenlijk al acht jaar in Nederland? Dat is niet, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, omdat er geen beslissing is genomen. Die is namelijk zeven jaar geleden al genomen. Toen al kreeg de moeder van Jossef te horen dat ze geen verblijfsvergunning zou krijgen. Dus ging ze, haar zonder twijfel ingefluisterd door haar advocaat, in beroep. En nog eens, en nog eens... De rest van het verhaal zullen we achterwege laten, maar tijdens alle (beroeps)procedures die na die eerste uitspraak kwamen is nooit nieuwe informatie naar boven gekomen die de uitslag anders zou kunnen laten uitvallen. Een nieuwe procedure betekent ook vaak verkassen van het ene centrum naar het andere. Hopeloos en uitzichtloos dus. En daarom is Jossef een Nederlands jongetje geworden dat nu danig in de war is. Omdat de 'menselijkheid' achter het systeem de mensen in staat stelt om procedure op procedure te stapelen, hun ingefluisterd door adviseurs die precies weten hoe de radertjes van het systeem draaien. Adviseurs die 'per ongeluk' laten vallen dat als iemand uit een AZC wegloopt en zich na een tijdje elders meldt het circus weer opnieuw begint. Waarom wordt die kant van dit menselijk drama in alle 'artikelen' van de Alkmaarsche Courant verzwegen? En waarom loopt de Alkmaarse politiek met grote voorzichtigheid om deze zaak heen?
Daarmee geconfronteerd vonden vandaag verbazingwekkend genoeg de meeste mensen op de Paardenmarkt dat dan het systeem maar veranderd moest worden. Gevraagd naar een oplossing werd er unaniem geantwoord dat er binnen twee jaar duidelijkheid moet zijn. Maar dat gebeurt al en die duidelijkheid was er ook voor de moeder van Jossef, maar de meeste mensen die vandaag actie voerden vóór Jossef wilden haar toekomstige lotgenoten dus eigenlijk de mogelijkheid van beroep ontzeggen. Omwille van de duidelijkheid. Want uitspraak is uitspraak en regels zijn regels. Want acht jaar lang beroep aantekenen, dat is onmenselijk...
Richard van der Veen
