Het is dinsdagochtend. Eigenlijk moet ik werken, maar vanuit een lethargische luiheid kijk ik eerst wat nieuws op Alkmaar Centraal. Jossef moet terug, lees ik. Nu ken ik het verhaal van Jossef niet zo goed, maar zoals ik begrijp is het een negenjarig knulletje dat al sinds zijn eerste levensjaar in Alkmaar verblijft. Toentertijd gevlucht voor honger en oorlog uit Soedan, 1 van de landen in de Hoorn van Afrika. Nu is de oorlog daar zo’n beetje officieel voorbij, alleen in het zuiden speelt er nog een klein Jihad-dingetje, en dus is het tijd huiswaarts te keren. Wel vechten armoede, honger en ziektes nog een vuile strijd om wie de meeste doden op mag eisen, maar de angst te sterven aan 1 van deze niet geheel hypothetische oorzaken is geen criterium voor het COA.
“Nee zeg, dan kunnen we de halve wereld wel van onderdak gaan voorzien,” roepen de vaders en moeders van Nederlandse goed doorvoede kinderen doorgaans bij dit soort vluchtverhalen. Maar niet bij Jossef. Want Jossef heeft een gezicht. Jossef heeft een stem. Jossef lijkt een doodgewoon Nederlands jongentje dat bang is om te verhuizen. Een jongetje dat zijn vriendjes niet kwijt wil. Ik probeer me mijn eigen kinderen voor te stellen om me een mening vormen. Alsof mijn mening in deze kwestie van belang zou zijn.
Peinzend kijk ik naar het beeldscherm als daar een nieuw bericht verschijnt. Met een half oog lees ik de kop en ineens komen mijn gedachten aan kindvluchtelingen krakend en piepend tot stilstand: ‘Meest gezochte moordenaar Spanje opgepakt in Alkmaar’. Een vluchteling zeker, die verdwaald is zeker. In het Sinterklaasjournaal zagen we dat Sinterklaas al dagen op zoek is naar een vermiste Piet en nu dit afgrijselijke nieuws. Gelukkig kwam afgelopen vrijdag de vermiste Piet eindelijk boven water, dus is hij geen slachtoffer van Paulo Cesar Baptista, maar het bloed bonkt in de aders van mijn slaap als ik bedenk hoe die engerd naar Nederland is gekomen. Als verstekeling aan boord van de stoomboot van de Sint verkeerde hij in de periferie van de Goedheiligman. ‘Drugshandel,’ lees ik, ‘afpersing, belastingontduiking, maffia en de moord op een barman op Ibiza’. Hij sliep tussen de cadeautjes voor onze kinderen, dit monster van de Balearen. Brrrrrr…..
Gelukkig vraagt Spanje om uitlevering en ik denk dat de Goede Sint voor deze ene keer nog wel een lege zak heeft om hem mee terug naar Spanje te voeren. Ik zie de bloeddorstige spanjool al staan in zijn jute zak, op het dek, naast de schoorsteen. Af en toe stopt een Piet hem een handje oudbakken pepernoten en een kopje lauwe chocolademelk met vel toe. De reis is het begin van de vakantie? Ha, in het geval van Paulo C. B. (onschuldig tot het tegendeel bewezen is) wordt de reis het begin van zijn straf!
Jossef’s reis is het begin van de rest van zijn leven. Ondanks petities, inspanningen van Burgemeester Piet Bruinooge en protesterende kinderen op het Stadhuis gaat Jossef terug naar zijn geboorteland. En dat maakt de tekst op het filmpje over hem, rechts in beeld, wel een beetje cru: ‘Je bent er thuis’.
Paul van Schagen
(tekstwinkeltje.nl)
