Het begon allemaal met een telefoontje. De cameraman was van de set weggegaan. Of Rico kon invallen? Gewoon, voor een dag. Maar dat werden er twee, toen drie, en uiteindelijk allemaal. En vóór Rico Franse (34) het wist, zat hij in een uitverkochte zaal te kijken naar 'zijn' film, die nu de beste Nederlandse biosscoopfilm is. "Dat had ik nooit verwacht toen ik kwam invallen."

Rico appt. Of Streekstad Centraal hem toch liever kan ontmoeten bij het IJkgebouw. Ligt net wat dichter bij zijn huis. Want de Alkmaarder komt deze maandagochtend uit Leiden en moet zo door naar Utrecht, alvast de belichting uitrekenen voor een grote commercial. Zo gaat het meestal met zijn werk: zo veel mogelijk van tevoren doen, zodat dit op een kostbare draaidag niet hoeft.

Hoe anders ging het bij Rico's eerste biosscoop film 'Loverboy: Emoties uit', die op 29 augustus in première ging. "Het was wel raar, hoe het liep. Ik kwam erbij op de tiende draaidag. Hun cameraman was weg en ze zaten met de handen in het haar." Rico zou een dagje invallen, maar dat ging anders dan normaal. "Ik kwam daar blind binnen. Geen script gehad, ik kende de locatie en crew niet." Maar zijn werk beviel, waardoor hij alle twintig draaidagen filmde. Of, niet alleen filmen; Rico is Director of Photography, ook wel DoP, wat inhoudt dat hij verantwoordelijk is voor het "hele plaatje." (tekst gaat verder onder foto)



En juist omdat hij verantwoordelijk is voor het hele plaatje is Rico zich erg bewust van het verschil in shots in de film. Het zal ons "gewone" stervelingen niet snel opvallen wanneer een cameraman halverwege de film is vervangen. Maar Rico wel. "Ik moest natuurlijk zijn stijl een beetje overnemen, want ik kon geen harde overgang maken. Maar naarmate het einde meer in zicht kwam, heb ik dat veranderd." Tegen het einde van de film is het licht volgens Rico zachter, en zit er minder beweging in de shots. Dat is meer zijn stijl.

Er zijn best wat jaren overheen gegaan om die stijl te creëren. Vier was hij, toen hij besloot cameraman te worden. "Mijn ouders hebben nog filmpjes van dat ik tijdens Sinterklaas met een camera liep. En waar andere mensen de stoere Action Man hadden, had ik er eentje met een camera op z'n schouders", lacht hij. Maar de vierjarige Rico had dit succes natuurlijk nooit kunnen bedenken. En de inmiddels 34-jarige Rico had ook zo zo'n twijfels. (tekst gaat verder onder foto)



Want stiekem moest hij het nog maar zien, of deze film echt de bioscoop zou halen. Maar dat deed-ie. En hoe. Met een bezoekersaantal van 65.000 dat blijft oplopen, is de film te zien in Pathé, Vue, Kinepolis en zelfs in België. "Het was heel bijzonder om zelf in de zaal te zitten en te kijken naar een film die ik had gedraaid. En om te zien wat mensen erbij voelen. Deze film is vrij heftig. Er zitten agressieve scènes in, verkrachtingen. Dat maakt het intens. Ik zat daar met mijn vrienden en hoorde mensen diep zuchten, en zag ze soms hun handen voor hun ogen doen."

Daardoor weet hij: wat we hebben gemaakt komt binnen bij de mensen. Rico hoopt Alkmaar hiermee ook trots te maken. "Mijn grote voorbeeld is Hoyte van Hoytema, hij draaide onder andere Oppenheimer en Interstellar. En hij komt ergens uit een klein dorp in Brabant. Dat trekt me wel; je hoeft niet uit een grote stad te komen om dit soort dingen te doen." (tekst gaat verder onder foto)



Alkmaar noemt hij dan ook een 'dorp'. Waarom ga je niet naar Amsterdam, hoort hij soms. Maar Rico houdt van rust. "Los van het fysieke werk, komt er mentaal veel kijken bij mijn werk. Je bent soms met meer dan honderd mensen op de set, en hebt veel verantwoordelijkheden." Niks fijner dan tot rust komen van "het dorpse gevoel van Alkmaar", waar je om zeven uur 's ochtends nog met de hond door het park kan lopen en niemand tegenkomt.

Nu zit dit project erop - al zou de film zomaar volgende week op de 100.000 bezoekers kunnen zitten, waarmee het een Gouden Film status zou bereiken. Ondertussen blijft Rico bezig en ziet zichzelf nog meer biosscoopfilms maken. "Nu liggen er eerst nog drie andere films op de plank. Onder andere eentje van de producent van Zwartboek en Oorlogwinter - niet de minste - en een film over een Friese legende, maar dan in het jasje van Indiana Jones." En dan is het afwachten op wat de toekomst brengt. "Want iedere film kan weer bijdragen aan nieuwe films. Dat is hoe de bal rolt, en uiteindelijk, hopelijk, steeds groter wordt."