"Weet je wat hier zo fijn is. Als ik het aan mijn kleinkinderen vraag, dan staat de ene soms te stampvoeten: 'Weet je het nou nog niet?' Ik kan ze niet altijd bellen, want ze hebben hun uitjes, hun werk, van alles. Dan is het hier zo heerlijk, dat ik hier naartoe kan gaan en zeggen: ik ben een dom mens, wil je me even helpen?"
Of nou, dóm... "Nee, hoor", zegt vrijwilliger Jany Kos-Droog (74). "Iedereen heeft z'n eigen kwaliteiten." Jany helpt al vijftien jaar elke week ouderen met hun telefoon, computer of tablet. Meestal zit ze met meer vrijwilligers dan drie van vandaag, maar in vakantietijd loopt de Computersoos in de bieb van Langedijk even anders dan anders. Soms zit het stampvol, "dan moeten we stoelen erbij zoeken", andere keren is het rustiger.
Waar Streekstad Centraal een paar gesjeesde twintigers had verwacht met snelle uitleg over alle moderne gemakken, zijn alle vrijwilligers zeventig plus. "Wij hebben meer geduld voor de mensen", legt Jany uit, en ze spreken natuurlijk dezelfde taal. Dat is wel zo fijn. Én het is de reden dat Til Brouwer (85) ook vandaag weer langskomt.
Til wil weten wie haar gebeld heeft, "en ik heb geen zin om terug te bellen. Maar er staat alleen maar een nummer. Dan denk ik, is het misschien m'n zoon?" Die kan het niet zijn, wordt uitgelegd, want hij staat in het adresboek. Dan zou je zijn naam zien. Het klinkt misschien meer dan logisch, voor mensen die zijn opgegroeid met computers en telefoons. Maar voor deze generatie is het anders. (tekst loopt verder onder foto)
"Nee, niet schuiven. Tíkken", vertelt vrijwilliger Gerard Valk (l) aan Til, die wat gemiste oproepen verwijdert van haar telefoon (foto: Streekstad Centraal)"Nee, hoor, ik vind het gewoon lekker om hier te zeuren", grapt Til, met haar telefoon in handen. Een andere bezoeker vult haar aan. "Je kan beter mopperen dan die smartphone uit het raam gooien!" Hij is net geholpen met het verwijderen van berichtjes, "van een gerechtsdeurwaarder, stond er, je moet betalen! Nou, ammenooitniet." Oplichters, bleken het te zijn. En dat gebeurt steeds vaker.
"Maar meestal komen mensen met simpele vragen." Vrijwilliger Gerard Valk (74) pauzeert even. "Voor ons dan. Ze willen bijvoorbeeld geholpen worden met inloggen bij DigiD, zijn wachtwoorden vergeten, willen e-mails verwijderen. Soms nog eenvoudiger, zoals simpelweg je telefoon uitzetten. Voor sommige mensen is dat echt een dingetje." (tekst loopt verder onder foto)
Vrijwilliger Jany Kos-Droog (m) is meer de Samsung expert, waar Gerard (l) beter is met Appleproducten (foto: Streekstad Centraal)"Geef mij maar gewoon die ouderwetse telefoon, daar ben ik zeer bekwaam mee", roept Til. Haar kleinkinderen helpen echt wel, hoor. "Maar ze leggen het vaak ook te snel uit", vertelt Gerard. Til knikt meermaals en zegt: "Die kinderen kunnen ook niet zo goed begrijpen dat ik dat ding niet zo vaak gebruik als zij. 'Laat maar zitten, oma', zeggen ze dan, 'ik doe het wel effe.'"
En zo leer je natuurlijk niks. En daarom komt Til regelmatig naar "de bieb met haar vragen. En als ze geen vragen heeft, komt ze ook. Voor de gezelligheid, een bakkie koffie, net als meerdere "stamgasten". Til zwaait naar de club aan tafel, voor vandaag heeft ze genoeg geleerd. Want je kan hier bij de computersoos een hele hoop leren - "en wij leren weer van elkaar", zegt Jany - maar dat hoeft niet.
