In een ruime woonboerderij in Heerhugowaard woont sinds twee maanden de Oekraïense Oksana Monashova bij familie De Jong in. Het gezin besluit hun huis open te stellen na een landelijke oproep om iemand uit Oekraïne onderdak te bieden. "Tijdens het eten legde ik het aan de kinderen voor", vertelt Sandra de Jong aan mediapartner NH Nieuws. "Als er nood aan de man is wil ik mijn steentje bijdragen."
Oksana (liefkozend Oksi genoemd), Frank en Sandra vertellen in een zonovergoten tuin hoe het hen de afgelopen twee maanden vergaat. Oksi, die uit de Oekraïense hoofdstad Kiev komt, besloot na lang twijfelen het oorlogsgeweld in haar land te verlaten. Via een vriendin kwam zij uiteindelijk bij Frank en Sandra en hun drie kinderen van 13, 11 en 9 jaar terecht.
Voor Sandra was het vroeger gebruikelijk om mensen in huis te hebben. Ze is opgevoed op een boerderij en in haar jeugd woonden daar altijd stagiaires, loonwerkers en kinderen die het moeilijk hadden. Sandra: "We deelden in ons netwerk dat wij ervoor open zouden staan om iemand uit Oekraïne in huis te nemen en zo is het balletje gaan rollen."
Daarna zijn ze aan de slag gegaan om een zo fijn mogelijk verblijf te creëren. Door het hele gezin is een kamer - voorheen een speelkamer van de kinderen - voor Oksi klaargemaakt. "Alles wat een vrouw nodig heeft, is er te vinden; het ontbreekt mij aan niets", zegt de Oekraïense dankbaar. Ze heeft een plek om zich terug te trekken en deelt de keuken en badkamer met de familie. "Natuurlijk was het best even wennen om ineens in Heerhugowaard te wonen, maar al vrij snel voelde het heel natuurlijk aan", vertelt Oksi. "Zoals veel Oekraïense mensen werd ik gedwongen om te vluchten door de oorlog. Dat was een heel moeilijke beslissing. Ik was ook angstig voor het onbekende. Heb natuurlijk mijn eigen familie thuis en dacht veel na over of de kinderen van Frank en Sandra mij ook zouden accepteren."
En accepteren, dat doen ze, vertelt Sandra: "Een paar weken geleden gingen we met zijn allen een dagje naar het Kaasmuseum in Alkmaar. Ook zijn we samen naar het strand geweest. Aan de kinderen hoef ik dan helemaal niet te vragen of ze het leuk vinden als Oksi meegaat, het voelt heel vanzelfsprekend."
Ook schildert dochter Isabel graag met haar nieuwe huisgenote en praten ze samen over ballet. "Ik voel mij heel gelukkig binnen dit gezin. De kinderen hebben veel kennis en hoe iedereen met elkaar omgaat, vind ik fantastisch om te zien. Vol liefde en wederzijds respect."
In haar gedachten is Oksi veel met de oorlog in haar thuisland bezig – en met haar ouders en zussen die nog steeds in Oekraïne wonen. "Liever kijk ik niet naar het nieuws, want ik kan de situatie toch niet beïnvloeden", vertelt ze. Bij familie De Jong gaat het dan ook weinig over: "Natuurlijk hebben we het er soms over als de situatie verandert of het in het nieuws is", vertelt Sandra. "Maar we weten dat Oksi er overdag al veel mee bezig is en proberen het samen over andere dingen te hebben." Dat vindt de Oekraïense fijn: "Ze doen erg hun best om ervoor te zorgen dat ik er niet de hele tijd aan denk. Het helpt mij niet als we het er 's avonds tijdens het eten ook over hebben."
Oksana, die voordat ze naar Nederland kwam projectmanager was in een snoepfabriek, hoopt binnenkort werk te vinden dat bij haar past. Ze weet dat veel andere Oekraïners dat ook graag willen, maar dat de taal een belemmering is. "Iedereen kan logistiek werk doen, maar voor mensen die geen Engels spreken, is het lastig om ergens te beginnen."
Ze hoopt dan ook dat de overheid hier iets in kan betekenen: "Ik hoop dat er bijvoorbeeld meer gratis cursussen kunnen worden gegeven. We willen graag terug naar huis, maar zullen hier voorlopig nog wel even zijn. Dan is het belangrijk om de taal te leren en aan de bak te gaan."
