De meest praktische dvd die we in de kast hebben liggen heet ‘Fireplace’. Een titel die exact de lading dekt. Het is een doorlopende film van een brandend haardvuur, niets meer en niets minder. Het klinkt lullig, ik weet het, maar het is zo handig! Zoek maar op: ‘recept voor romantische en\of gezellige avond’. De open haard staat bij de drie basisvoorwaarden.
Nu is een echte haard nogal zo’n gedoe. Eerst moet je het bos in om hout te kappen, daarna moet je de haard aan proberen te steken (een vaardigheid die de westerse mens ver achter zich gelaten heeft) en dan, als de haard eindelijk brandt, schreeuwt het vuur nog steeds om aandacht. Blokje hout erbij, vuurtje aanblazen, verdorie, het hout is te vochtig, waarom heb ik niet gewoon een zak hout bij het tankstation gekocht… en voor je het door hebt is de avond verstreken, de wijn verzuurd en het huis zo ver afgekoeld dat er van romantische voortzetting geen sprake meer kan zijn. Een gashaard is natuurlijk een oplossing, maar die knappert weer niet zo gezellig. Nee, dan de dvd ‘Fireplace’. Instant sfeer. De centrale verwarming houdt het huis op temperatuur en de vlammen doven pas op het moment dat je de stopknop van de dvd-speler in drukt.
En wat zou het ook? De televisie heeft de rol van het haardvuur toch al lang geleden overgenomen. In de oudheid zaten gezelschappen rond het vuur, verhaalden over de avonturen die ze die dag beleefd hadden, hoeveel bizons er nu weer gejaagd waren en in welke grot ze die avonturen opgeschilderd hadden. Tot de uitvinding van de televisie zaten gezinnen rond de tafel bij de haard te mens-erger-je-nieten. Op zaterdagen, als de kinderen naar bed waren, stookte vader de kachel nog even extra op, schonk moeder een borrel voor hem in en wijdde ze zich aan de goddelijke opdracht, verwoord door mijnheer Pastoor. Toen was geluk heel gewoon, dat soort sentiment.
Nu zitten gezinnen ’s avonds rond de buis die, anders dan het vuur van vroeger, de verhalen vertelt. Mens-erger-je-nieten is nu een gezelschapsspel zonder speelbord, dobbelstenen of pionnen. Wij ergeren ons aan Powned, Nick tegen Simon en alle reclameblokjes. Voorál de reclame-blokjes! De reclameblokjes die ons eeuwig geluk beloven als we maar gaan daten via het internet (waar de meest spannende en mooie heren en dames zich ophouden), koffie drinken uit het cupje van Mister Decafinato en onze oude dag vooral goed verzekeren bij de veel te jonge Chris Zeegers op een veel te wit zandstrand. ZwitsersLeven. Bah, bah. In Zwitserland, laat ik het nu maar gewoon verklappen, in Zwitserland zijn geen stranden! Geen zee, geen palmbomen. Wel bergen. Dus, let op: Dit is Zwitsers leven (gewoon zonder pensioen):
De zon kruipt langzaam steeds hoger boven het hellingbos en verjaagt de laatste resten ochtendmist die tussen de bomen hangen. De specht, ergens hoog in de bomen, maakt een geluid alsof iemand een liniaal op tafel heeft gelegd en hem dan aan het trillen maakt. Prrrrtttt…. De klank eindigt hoger dan hij begon. De geluiden van andere vogels kan ik niet thuisbrengen. Stilte is een mengsel van klanken die in Nederland verdwenen zijn onder de dikke geluidsdeken van de industriële revolutie. Halverwege de klim opent het bos zich en ontvouwt zich een panorama van verre bergen met sneeuw op de noord-hellingen, miniatuur-boerderijen in het dal en een spoorlijntje met daarop een traag boemelend treintje. Het landschap dat modelbouwers proberen te evenaren strekt zich uit tot waar ik kijken kan. Ik rem, stap van mijn mountainbike en blijf even staan om de ervaring op me in te laten werken. Hoe simpel kan het zijn; een fiets, een bos en een ver uitzicht. En een open haard, straks als ik thuis kom.
We verblijven bij familie in Zwitserland. Een gezin van 6 personen. Omdat een televisie zoveel onrust geeft staat er geen in de grote huiskamer. In de slaapkamer van de ouders is een zithoekje ingericht met daarvoor de tv. Elke avond is de huiskamer uitgestorven. Het hele gezin verzamelt zich rond de buis in de slaapkamer. Zelfs zonder ‘Fireplace‘ koesteren ze zich in de warmte van de flatscreen.
